Το πράσινο σημειωματάριο

C L A R E P O O L E Y 16 θήκη στο πλαίσιο μιας έκθεσης με τίτλο Η Σχολή του Λονδίνου του Λούσιαν Φρόιντ . Η Μόνικα έκανε κλικ στην εικόνα για να τη μεγεθύνει και είδε να εμφανίζεται μπροστά της ο άνθρωπος που είχε δει στο καφέ της το προηγούμενο πρωί, μόνο που ήταν τελείως λειασμένος, σαν σταφίδα που ξα- νάγινε ρώγα. Ο Τζούλιαν Τζεσόπ, γύρω στα τριάντα, με ξανθά μαλλιά κολλημένα πίσω, έντονα ζυγωματικά, ελα- φρώς σαρκαστικό μειδίαμα κι εκείνα τα διαπεραστικά γα- λανά μάτια. Όταν την είχε κοιτάξει χτες, η Μόνικα ένιωσε σαν να της ανασκάλευε την ψυχή. Σε αποσυντονίζει λίγο όταν προσπαθείς απλώς να συζητήσεις τα διάφορα προτε- ρήματα του μάφιν μύρτιλο σε σχέση με το σόρτμπρεντ κα- ραμέλα-σοκολάτα. Η Μόνικα κοίταξε το ρολόι της. 4:50 μ.μ. «Μπέντζι, μπορείς να κρατήσεις το μαγαζί για κανένα μισάωρο;» ρώτησε τον μπαρίστα της. Δίχως να περιμένει καν να τον δει να της γνέφει, φόρεσε το παλτό της. Διέ- σχισε το καφέ με το βλέμμα της να σαρώνει τα τραπέζια και κοντοστάθηκε για να μαζέψει ένα μεγάλο ψίχουλο κέικ κόκκινο βελούδο από το τραπέζι δώδεκα. Πώς τους είχε ξεφύγει; Μόλις βγήκε στην οδό Φούλαμ, το πέταξε σ’ ένα περιστέρι. Η Μόνικα σπανίως καθόταν στον επάνω όροφο του λεωφορείου. Καμάρωνε για τη συμμόρφωσή της στους κανόνες υγιεινής και ασφαλείας και το να ανεβαίνει τη σκάλα ενός κινούμενου οχήματος της φαινόταν περιττό ρίσκο. Όμως, στην προκειμένη περίπτωση, ήθελε να έχει καλύτερη θέα.