Το Πέρα των Ελλήνων

ΤΟ ΔΙΑΜΈΡΙΣΜΑ ΣΤΟ ΤΖΙΧΑΝΓΚΊΡ 37 είχε μέσα στη συγκεκριμένη ντουλάπα ήταν σαν κι αυτά των ται- νιών εποχής, με τους φραμπαλάδες, τα ταφταδένια και μεταξω- τά υφάσματα και τις αντίστοιχες γούνες που τα συνόδευαν. Είχε και φωτογραφίες με αυτά τα φορέματα, που δεν έχανε ευκαιρία να μου τις δείχνει, ενώ κατά βάθος έκανε τον δικό της απολογι- σμό αναπολώντας τις μέρες που είχαν φύγει ανεπιστρεπτί. Το πιο εντυπωσιακό από όλα ήταν τα κοσμήματά της. Μικρό παιδάκι καθώς ήμουν, δεν μπορούσα να εκτιμήσω την οικονο- μική τους αξία, αλλά θαύμαζα την καλόγουστη και αστραφτερή τους όψη. Δεν μπορούσες να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους. Και να φανταστεί κανείς πως τα καλά της, από ό,τι έλεγε, τα είχε στη θυρίδα. Μου άρεσε πολύ να πηγαίνω στο σπίτι εκείνο με τη χαρακτη- ριστική μυρωδιά που αφήνει ο χρόνος στον χώρο και να θαυμά- ζω όλο αυτό τον θησαυρό, αλλά σπανίως μου δινόταν η ευκαι- ρία. Με άφηνε εκεί η μαμά όταν είχε να πάει κάπου και δεν ήθε- λε να μείνω μόνη μου. Ποτέ όμως όταν ήμουν άρρωστη, για να μην την κολλήσω. Κοντούλα, λεπτοκαμωμένη, με λευκά καλοχτενισμένασε κό- τσο μαλλιά και ντυμένη πάντα στην τρίχα, η Χαραλαμπίδου δεν βαριόταν τις απότομες σκάλες του σπιτιού της και κατέβαινε τρεις ορόφους για να πάρει μισό ψωμί ή ένα δυο κρεμμύδια. Ει- ρήσθω εν παρόδω, ήταν αρκετά φιλάργυρη η συγχωρεμένη. Τα τελευταία χρόνια είχε αρχίσει να τα χάνει και να ξεχνάει τις γλώσσες. Τουρκικά δεν ήξερε ποτέ της καλά, κι έτσι αυτά ήταν τα πρώτα που ξέχασε. Στη συνέχεια άρχισε να μπερδεύει τις γλώσσες που ήξερε τέλεια και να μιλάει γαλλικά, αγγλικά και ελ- ληνικά παράλληλα, δημιουργώντας ένα αυτοσχέδιο είδος εσπε-