Το Πέρα των Ελλήνων

ΤΟ ΔΙΑΜΈΡΙΣΜΑ ΣΤΟ ΤΖΙΧΑΝΓΚΊΡ 29 Παντού υπήρχαν σκαλάκια, πολλά σκαλάκια, εκατοντάδες, και για τα παιδικά μου μάτια χιλιάδες σκαλάκια. Για να πας στην παραλία, έπρεπε να κατέβεις μια απότομη συστάδα σκαλοπα- τιών που από την πολλή χρήση είχαν χάσει την ομοιομορφία τους, με αποτέλεσμα να γίνονται παγίδες για τους απρόσεκτους και τους βιαστικούς. Οι ένοικοι των γύρω σπιτιών είχαν συνηθί- σει να βλέπουν κυρίως γυναίκες που φορούσαν τακούνια να φεύγουν αεροπλανικά ή να κρατιούνται την τελευταία στιγμή από τη μεταλλική κουπαστή που είχε τοποθετηθεί ευφυώς στο κέντρο ή στις άκρες τους. Για να πας πάλι στον Ίσιο Δρόμο του Πέρα, έπρεπε να ανέβεις αντίστοιχης ποιότητας και μορφολο- γίας σκαλοπάτια, αντιμετωπίζοντας αντίστοιχους κινδύνους. Με λίγα λόγια, σε αυτή την περιοχή δεν γλίτωνες με τίποτα τη γυμναστική και τα μικροατυχήματα. Το 2013, την περίοδο δηλαδή των επεισοδίων του «Γκεζί», τα σκαλάκια αυτά ήρθαν στην επικαιρότητα. Θα έλεγα μάλιστα πως ξεκίνησε στην Πόλη και αστραπιαία σε ολόκληρη την Τουρ- κίατο«κίνηματωνχρωμάτων». Έναςεξηντατετράχρονοςάντρας με καλλιτεχνικές ανησυχίες, θέλοντας να δώσει χρώμα στημου- ντή καθημερινότητα των συνανθρώπων του και να κάνει πιο ευ- χάριστη την ανάβασή τους, τα έβαψε στα χρώματα της ίριδας. Έτσι, οι περαστικοί απολάμβαναν μια χρωματική πανδαισία, που επαναλαμβανόταν σταθερά μέχρι την κορυφή. Φαίνεται πως το χρώμα ενοχλεί τις εξουσίες. Ο χρωματικός πλουραλι- σμός παραπέμπει και σε κάθε είδους άλλον πλουραλισμό που μπορεί να πυροδοτήσει ανεπιθύμητες καταστάσεις… Αυτό θα ήταν, φαντάζομαι, και το σκεπτικό εκείνων που διέταξαν την άμεση «αποκατάσταση της τάξης». Την επόμενη μέρα ο δήμος