Το Πέρα των Ελλήνων

ΑΠΌ ΤΟ ΦΑΝΆΡΙ ΣΤΟ ΠΈΡΑ 25 τέ δεν είδα το σπίτι μας κατεστραμμένο. Ξαναπήγα εκεί ύστερα από πολύ καιρό, όταν πια είχαν αποκατασταθεί τα πάντα. Το ότι δεν έζησα τη φρίκη της φωτιάς, δεν σημαίνει πως δεν έζησα κι εγώ τη δική μου φρίκη. Το θυμάμαι ακόμη σαν να ’ταν τώρα όταν μου ανακοινώθηκε πως δεν θα ζούσαμε στο εξής στο σπίτι μας στο Φανάρι, δεν θα ζούσαμε πια στη γειτονιά μας. Θα μέναμε, λέει, στο Πέρα, σε ένα μεγάλο και ωραίο διαμέρισμα σε έναν από τους πιο γνωστούς δρόμους της περιοχής, κάτι που για μένα δεν σήμαινε βέβαια τίποτα, και το κερασάκι στην τούρτα… θα μέναμε οι τέσσερίς μας, ο μπαμπάς, η μαμά, ο αδελφός μου κι εγώ!