Το Πέρα των Ελλήνων

ΑΠΌ ΤΟ ΦΑΝΆΡΙ ΣΤΟ ΠΈΡΑ 23 Άλλες φορές πάλι παίζαμε το «φιδάκι». Πάνωσε σκληρό χαρ- τόνι ήταν σχεδιασμένο ένα τεράστιο κουλουριασμένο φίδι στο σημαδεμένο κορμί του οποίου ανεβοκατεβάζαμε τα πιόνια μας σύμφωνα με τον αριθμό που έδειχνε το ζάρι. Τα πιόνια μας ήταν δύο εικοσιπεντάγροσα, που τα τοποθετούσαμε ο καθένας από διαφορετική όψη. Καμιά φορά, για να με πειράξει, γυρνούσε κρυφά το γρόσι από την άλλη πλευρά μπερδεύοντας τα πράγμα- τα και δημιουργώντας αναστάτωση, αλλά στο τέλος πάντα με άφηνε να κερδίζω. Ήταν κι αυτό μέρος του παιχνιδιού μας. Τα πρωινά περίμενα πώς και τι να ακούσω τα παραμύθια της «Θείας Λένας» με την αξέχαστη φωνή της Αντιγόνης Μεταξά και το βράδυ τρώγαμε ακούγοντας ελληνικά τραγούδια στο ραδιό- φωνο. Την εποχήεκείνηπιάναμεμεδυσκολία τον ελληνικόσταθ- μό, αλλά, όταν το καταφέρναμε, ρουφούσαμε με λαχτάρα τις πενιέςήτις ειδήσειςμέχρι ναακουστεί τοχαρακτηριστικόβουκο- λικό σήμα τέλους, που και η θύμησή του ακόμα με ανατριχιάζει ευχάριστα. Τότε, ηγιαγιάμουμεανέβαζεπάλι αγκαλιάτιςσκάλες γιαναμην κουραστώ, αφούπροηγουμένωςφρόντιζε να ζεστάνει το κρεβάτι μου γυρίζοντας επιδέξια πάνω από τα σεντόνια ένα φτυάρι με αναμμένα κάρβουνα που έβγαζε από το μαγκάλι. Μπορώ να πω πως για πολύ καιρό ένιωθα μοναχοπαίδι, και μάλιστα παιδί της γιαγιάς και του παππού μου παρά των γονιών μου. Ο αδελφός μου πήγαινε σχολείο και διάβαζε, γι’ αυτό και δεν μπλεκόμουν πολύ πολύ στα πόδια του. Και όταν κατά λάθος βρισκόμουν μπροστά του, ένιωθε την υποχρέωση να με πειρά- ζει και ναμε βασανίζει. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια για ναανεχτεί την παρουσία μου, μιας και για επτά συναπτά έτη ζούσε όλη αυ- τή τη χλιδή μονάχος.