Το Πέρα των Ελλήνων

ΑΠΌ ΤΟ ΦΑΝΆΡΙ ΣΤΟ ΠΈΡΑ 21 παπαρούνες. Τις πρώτες μέρες της άνοιξης βγαίναμε στο κηπάκι και μαζεύαμεπαπαρούνες, τιςοποίεςμετατρέπαμεσεμικροσκο- πικές κουκλίτσες με κατάμαυρα μαλλιά και κατακόκκινες μπέρ- τες.Ανδεντελείωνανόλαταλουλούδια, δενέλεγανασταματήσω. Μου φαινόταν μαγική αυτή η διαδικασία. Με την πάροδο του χρόνου το είχα ξεχάσει εντελώς, μέχρι τη στιγμή που διάβασα το μυθιστόρημα της αγαπημένης μου φίλης Περιχάν Μαγντέν, Η ανάσα τους πίσω μας , το οποίο και μετέφρασα αργότερα. Συγκινή- θηκα πολύ βλέποντας πως και κάποια άλλη γιαγιά, άλλης εθνι- κότητας και θρησκείας, μάθαινε στο εγγονάκι της αυτό που μου μάθαινε με τόση λατρεία η γιαγιά μου. Ηκαλύτερήμουώραήτανόταν έμπαινεηγιαγιάστηνκουζίνα. Τότε ανέβαινα σε ένα σκαμνί και παρακολουθούσα την ιεροτελε- στία ρωτώντας ασταμάτητα για κάθε της κίνηση, όπως, για πα- ράδειγμα, γιατί έβαζε κανέλα στο κοκκινιστό, άνηθο στις αγκινά- ρες ή κύμινο στα σουτζουκάκια, γιατί, αντί να ανακατώνει το φα- γητό με την κουτάλα, κουνούσε ελαφρά την κατσαρόλα, γιατί έβαζε τασαλιγκάριασεκρύονερότοοποίοζεσταινότανσταδιακά, ενώπετούσε τα καβούρια σε αχνιστό νερό, γιατί, γιατί…Ποτέ της δεν μου αρνήθηκε τις εξηγήσεις και πάντα με χαμόγελο μου μά- θαινε ταμυστικά της κουζίνας.Ότανήμουνμικρή, δενμουάρεσε το φαγητό, κάτι που δυστυχώς ξεπέρασα με τα χρόνια. Έβρισκα λοιπόν ένα κάρο δικαιολογίες για να αποφεύγω το μεσημεριανό και την ταλαιπωρούσα αφάνταστα αναγκάζοντάς τη να φτιάχνει δεύτερο, πολλές φορές και τρίτο φαγητό, με σκοπό να κερδίσω χρόνο. Ξεσήκωνα σχέδια από τον αδελφό μου, ο οποίος, σαν με- γαλύτερος που ήταν, είχε ξεκινήσει πρώτος τα καμώματα και, αφού του περνούσε εκείνου, γιατί να μην το έκανα κι εγώ;