ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΩΝ ΨΕΜΑΤΩΝ 17 Ο Μάλικ την κοιτάζει επίμονα. «Είναι αυτό που νομίζω;» Η Φιόν αναλαμβάνει την ευθύνη σηκώνοντας το χέρι. «Αυτά είναι τα αποτελέσματα όταν με αναγκάζετε να έρχομαι κάθε μέρα στο γραφείο». «Μου λες δηλαδή πως για αυτή τη βρόμα ευθύνομαι εγώ;» Η Φιόν ήταν απολύτως ευχαριστημένη όταν δούλευε στο μικροσκοπικό της γραφείο στο Κουμ Κόιντ, ή όταν καθαρόγραφε καταθέσεις στο αυτοκίνητό της πλάι στη λίμνη κι εμφανιζόταν στο Τμήμα όσο πιο σπάνια μπορούσε. Πριν από δεκαεπτά μήνες, μια έρευνα δολοφονίας στην Ακτή, ένα πολυτελές παραλίμνιο θέρετρο, έστρεψε για τα καλά τα φώτα της δημοσιότητας στο Κουμ Κόιντ, αλλά και στη Φιόν. Η τελευταία της αξιολόγηση –δεν έχει ομαδικό πνεύμα, δεν αναγνωρίζει την ιεραρχία– την υποχρέωσε σε μια πενηντάλεπτη καθημερινή μετακίνηση προς το Μπρίνταρε και σε ένα αγριεμένο βλέμμα που δεν θα αλλοιωνόταν ούτε με μπότοξ. «Φιόν, λυπάμαι που σ’ το χαλάω, αλλά το να έρχεσαι στη δουλειά σου είναι κυριολεκτικά αυτό για το οποίο πληρώνεσαι». Ο Μάλικ διασχίζει το γραφείο. «Σίγουρα δεν σου δίνει το ελεύθερο να κάνεις κάτι τέτοιο». Τινάζει την καρέκλα της Φιόν γυρίζοντάς την προς τα πίσω και αποκαλύπτει μια μεγάλη τριχωτή μπάλα κάτω απ’ το γραφείο της. Ο χαρακτηρισμός σκύλος θα ήταν μάλλον απλοϊκός για να περιγράψει τον Ντέιβ. Φαίνεται πως κάποιος τον καταράστηκε να έχει όλες τις νευρώσεις της γενιάς του Πρόζακ, με αποτέλεσμα να τινάζεται κάθε φορά που ακούει δυνατούς θορύβους, να γαβγίζει όταν η σιωπή διαρκεί για ώρα και να είναι αληθινά ευτυχής μόνο όταν στριμώχνεται στα πόδια της Φιόν ή –ακόμα καλύτερα– όταν κάθεται πάνω της. Δεδομένου ότι ο Ντέιβ έχει το ίδιο ύψος μ’ έναν καθιστό ενήλικα, αυτή του η συνήθεια αποδεικνύεται ιδιαίτερα δύσκολη όταν περιμένουν στα φανάρια, οπότε εκείνος
RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=