To παιχνίδι της φιλοσοφίας (Πώς τα παιδιά μάς βοηθούν να κατανοήσουμε τον κόσμο)

ΚΑΤΑΝΟΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΗΘΙΚΗ 41 «ΧΑΝΚ, ΤΟΜΠΑΝΙΟΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟ!» λέει η Τζούλι, με μεγάλο εκνευρισμό. Και τότε οι λυγμοί ανεβαίνουν προς το μέρος μου. Αργά. Ένα. Βήμα. Τη. Φορά. Ώσπου καταφθάνει ο Χανκ, με κομμένη την ανά­ σα και χαμένο το μυαλό του. Προσπαθώνα τονηρεμήσω. «Χανκ» τουλέωτρυφερά, «τι έγινε;» Απάντηση καμία. «Χανκ» ψιθυρίζω, ακόμα πιο τρυφερά, «τι σε δυ­ σκολεύει;» Ακόμη δεν μπορεί να συνέλθει. Αρχίζω να του βγάζω τα ρούχα και προσπαθεί να ανακτήσει την ανάσα του. Τελικά μπαίνει μες στην μπανιέρα κι εγώδοκιμάζω ξανά. «Χανκ, τι σε δυσκολεύει;» «Δεν… δεν έχω…» «Τι δεν έχεις, Χανκ;» «ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΘΟΛΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ!» παραπονιέται ο Χανκ και ξεσπάει πάλι σε κλάματα. «Χανκ» του λέω τρυφερά, προσπαθώντας να τον ηρεμήσω αλ­ λά και γεμάτος περιέργεια: «Τι είναι τα δικαιώματα;» «Δεν ξέρω» κλαψουρίζει, «αλλά δεν έχω ούτε ένα». * * * Αυτή τηφορά, ο Χανκ όντως χρειαζόταν έναν φιλόσοφο. Και ευτυ­ χώς για κείνον, τον είχε. «Κι όμως έχεις δικαιώματα, Χανκ». Αυτό του απέσπασε την προσοχή. Τα δάκρυα κόπασαν λίγο. «Χανκ, κι όμως έχεις δικαιώματα. Και πολλά μάλιστα». «Αλήθεια;» ρώτησε ο Χανκ, προσπαθώντας να πάρει ανάσα. «Ναι, έχεις. Θέλεις να μάθεις γι’ αυτά;» Έγνεψε καταφατικά. «Λοιπόν, ας μιλήσουμε για τον Τιγρούλη» είπα. Ο Τιγρούλης είναι ο Χομπς για τον Καλβίνο του Χανκ – η λευκή τίγρη που του είναι αχώριστος σύντροφος από τότε που γεννήθηκε. «Μπορεί κανείς να σου πάρει τον Τιγρούλη;»