Το παιδί της τρικυμίας

2 0 | M A R G A R E T A T W O O D τελισμός του θα ήταν συντριπτικός· και μόνο που το σκέφτεται, κοκκινίζουν ως και τα πνευμόνια του.Αν οι λέξεις δεν είναι τέ- λειες, ο τόνος σωστός, ο χρωματισμός ρυθμισμένος με μεγάλη ακρίβεια, χάνεται η μαγεία. Ο κόσμος αρχίζει να στριφογυρίζει στο κάθισμά του,να βήχει και να πηγαίνει σπίτι του στο διάλειμ- μα.Σκέτος θάνατος. «Μι-μάι-μο-μου» λέει στον λεκιασμένο με οδοντόπαστα κα- θρέφτη πάνωαπό τον νεροχύτη της κουζίνας.Χαμηλώνει τα βλέ- φαρα, προβάλλει προς τα έξω το πιγούνι.Μετά χαμογελάει: το χαμόγελο στριμωγμένου χιμπαντζή,λίγο θυμός,λίγο απειλή,λί- γο απόρριψη. Πώς έχει ξεπέσει έτσι.Πώς έχει αποκαρδιωθεί.Πώς έχει κα- ταντήσει.Να επιβιώνει με χίλια ζόρια,να ζει σε μια τρώγλη,αγνοη­ μένος σε μια απομονωμένη και ξεχασμένη εξορία · ενώ ο Τόνι, αυτό το κωλόπαιδο που αυτοπροβάλλεται,που παίρνει πόζα,σου- λατσάρει με μεγαλόσχημους,κατεβάζει σαμπάνιες,χλαπακιάζει χαβιάρι και γλώσσες κορυδαλλού, πιπιλάει χοιρινά γάλακτος, παρευρίσκεται σε γκαλά και απολαμβάνει τη λατρεία του περί- γυρού του,των λακέδων του,των αυλοκολάκων του… Πρώην αυλοκολάκων του Φίλιξ. Πονάει αυτό. Κακοφορμίζει. Βράζει και γίνεται μνησικακία. Αχ και να… Αρκετά. Ίσια το κορμί ,προστάζει το γκρίζο είδωλό του. Χώνεψέ το . Ξέρει χωρίς να κοιτάξει ότι κάνει προκοίλι. Ίσως έπρεπε να βάλει κορσέ. Δεν βαριέσαι! Μέσα την κοιλιά! Υπάρχει δουλειά που πρέπει