Το παιδί του Διαβόλου

Π Ε Τ Ρ Ο Σ Τ Α Τ Σ Ο Π Ο Υ Λ Ο Σ [ 22 ] τικής Θεραπείας… Στη μονάδα ήτανε σταθερός, δεν είχε ιδιαίτερα προβλήματα και κόψαμε τα φάρμακα για να ξυ­ πνήσει την άλλη μέρα το πρωί… Όταν ήταν να ξυπνήσει, βεβαίως, ακουστήκανε πολλά, οχ οχ οχ, τι έγινε, αχ ουχ, μήπως και…» κατεβάζει τα χέρια του κατευναστικά «…ήρε­ μα, εγώ μπήκα στο χειρουργείο μου, στο άλλο χειρουργείο, γιατί εκείνη την ώρα που μας τον φέρανε ήταν να βάλουμε ένα άλλο χειρουργείο, έναν κύριο από τη Σπάρτη, που τον αναβάλαμε για την επομένη–» «Γιατρέ» τον επανέφερε η Στεφανίδου «να ρωτήσω κάτι κλείνοντας; Τι χρειάζεται για να είναι κανείς καλός γιατρός; Γιατί μας βλέπουνε και νέοι γιατροί. Τι χρειά­ ζεται;». Ο Λυμπεριάδης έδειξε συγκινημένος. «Αγάπη για τον άρρωστο. Τίποτε άλλο». «Διότι προβάλλουμε συχνά γιατρούς του ιδιωτικού το­ μέα» επέμεινε απολογητικά η Τατιάνα «μεγαλογιατρούς… Πόσα χρόνια είστε στο Εθνικό Σύστημα Υγείας;». «Είκοσι πέντε». «Άρα σημαίνει ότι αγαπάτε πάρα πολύ αυτή τη δουλειά». «Φυσικά. Και να ξαναγεννιόμουνα πάλι το ίδιο θα ’κα­ να». Ένα θερμό χειροκρότημα από το ακροατήριο συνόδευ­ σε τα λόγια του. Τον χειροκρότησε και η Στεφανίδου. «Θέλω να σας ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου» ανακεφαλαίωσε η οικοδέσποινα «γι’ αυτό που είπατε, για όλους τους ασθενείς που έχετε σώσει, για όλο τον κόσμο που έχετε βοηθήσει, για τα ξενύχτια σας, για τις υπερωρίες