Το παιδί του Διαβόλου

[ 21 ] Τ Ο Π Α Ι Δ Ι Τ Ο Υ Δ Ι Α Β Ο Λ Ο Υ «Γιατρέ, πόσο εύκολο είναι αυτό κανείς να το ξαναμο­ ντάρει; Να το ξανασυνδέσει;» «Υπάρχουν τρόποι που γίνονται αυτά τα πράγματα – αν προλάβεις και αν είσαι αρκούντως επιθετικός… Παράλ­ ληλα με τον θώρακα ανοίγουμε και τον ώμο. Βρίσκουμε ένα αγγείο, ράβουμε ένα μόσχευμα, βάζουμε τον ασθενή στην εξωσωματική και προχωράμε». «Καταλαβαίνω ότι εκείνη την ώρα θέλει τεράστια ψυ­ χραιμία και πάρα πολύ γρήγορες κινήσεις». «Ακριβώς. Χάθηκες. Αν σκεφτείς ν’ αποφασίσεις τι θα κάνεις, χάθηκες, τον έχασες». «Αν πάρεις δηλαδή λίγο χρόνο για να σκεφτείς πώς θα το χειριστείς». «Ακριβώς. Δεν υπάρχει χρόνος. Ή είσαι επιθετικός και το ξέρεις και το κάνεις ή δεν το ξέρεις και–» συμπλήρωσε τη φράση του με τη χαρακτηριστική χειρονομία του τετέ- λεσται . «–και χάνεται ο ασθενής. Διάβασα ότι μετά την επέμ­ βαση ξύπνησε, τον ξυπνήσατε. Σας μίλησε, καταλάβαινε; Ήξερε τι του είχε συμβεί;» «Δεν το είχε καταλάβει. Απλώς είχε μείνει στο μυαλό του η δύσπνοια. Δεν είχε καταλάβει πολλά πράγματα και την άλλη μέρα το πρωί… – γιατί, δεν ξέρω, τελειώσαμε απόγευμα, βράδυ–» «Πόσες ώρες κράτησε η επέμβαση;» «Πέντε με έξι ώρες. Μέχρι που να μπορέσουμε να στα­ ματήσουμε αιμορραγίες, ιστορίες κι όλα αυτά, μέχρι που κλείσαμε τον άρρωστο και τον πήγαμε στη Μονάδα Εντα