Το παιδί του Διαβόλου

[ 19 ] Τ Ο Π Α Ι Δ Ι Τ Ο Υ Δ Ι Α Β Ο Λ Ο Υ «Έφθασε στους καρδιολόγους» διευκρινίζει ο Λυμπε­ ριάδης «γιατί στην αρχή νόμιζαν ότι είχε έμφραγμα. Τον πήγανε τρέχοντας στο Αιμοδυναμικό. Μόλις τον βάλανε στο τραπέζι, άρχισε να έχει έντονη δύσπνοια. Με την πρώ­ τη έγχυση καταλάβανε ότι κάτι άλλο συμβαίνει και χτύπη­ σαν σ’ εμάς». «Όταν λέτε “την πρώτη έγχυση”;» «Φαρμάκου. Για να κάνουν στεφανιογραφία». «Α, μάλιστα. Θέλανε να δούνε τι γίνεται–» «–με τ’ αγγεία». «Με τ’ αγγεία της καρδιάς. Εκεί λοιπόν–» «–δεχτήκαμε κλήση κι έτρεξα εγώ κάτω. Τον είδα ότι δυσπνοεί. “Τρέχτε τον επάνω αμέσως” λέω “στο χειρουρ­ γείο”. Μου λένε, να του κάνουμε αξονική, άλλες εξετάσεις, “δεν προλαβαίνουμε, τελειώνει” λέω “ή τώρα ή τελειώνει, τρέχτε τον επάνω”. Και τρέχω κι εγώ επάνω, μαζί με τον άρρωστο». «Εσείς πού καταλάβατε, τώρα, σε απλά ελληνικά–» «Από εμπειρία». «–γιατί εσείς, ως γιατρός, κάποιους δείκτες είδατε–» «Όχι» εμμένει ο Λυμπεριάδης «τον είδα κατάχλωμο και κατάλαβα ότι κάτι συμβαίνει με αυτόν τον πόνο – αυτός ο πόνος είναι χαρακτηριστικός για το ανεύρυσμα κοιλιακού διαχωρισμού, ο έμπειρος γιατρός το καταλαβαίνει… Τον τρέξανε οι φορείς κι εγώ από πίσω, ο αναισθησιολόγος τον διασωλήνωσε στον διάδρομο γρήγορα γρήγορα για να μη μας πεθάνει και, όταν οι φορείς τον βάλανε στο τραπέζι το χειρουργικό, η πίεσή του είχε πέσει σχεδόν στο μηδέν,