Το παιδί του Διαβόλου

Π Ε Τ Ρ Ο Σ Τ Α Τ Σ Ο Π Ο Υ Λ Ο Σ [ 14 ] που παρέπεμπε και στην πολύ γνωστή λαϊκή έκφραση, κοινή σε αμφότερες τις όχθες του Ατλαντικού. Τούτων δοθέντων, γιατί να μην είναι πατέρας μου ο Διάβολος; Μέχρι σήμερα δεν έχω στα χέρια μου κάποια ισχυρή ένδειξη ότι δεν είναι, αλλά έναν ισχυρό ενδοιασμό: Δεν πιστεύω στην ύπαρξή του. Ξέρετε, σε αντίθεση με την ευ­ ρέως διαδεδομένη δοξασία ότι εμείς οι άθεοι ομνύουμε στον Σατανά –θυσιάζουμε και μωρά παιδιά, άμα λάχει–, οι πε­ ρισσότεροι από εμάς, όσοι τουλάχιστον δεν είναι πυροβο­ λημένοι, θεωρούν ότι Θεός και Διάβολος πάνε πακέτο: Δεν γίνεται να μην πιστεύεις στην ύπαρξη του ενός και να πι­ στεύεις στην ύπαρξη του άλλου. Ο Διάβολος, λοιπόν, μπο­ ρεί να μην υπάρχει, αλλά σχεδόν σίγουρα υπάρχω εγώ. Τίποτε δεν αποκλείει, βεβαίως, να ισχύει το περίφημο όνειρο της πεταλούδας –«εγώ ονειρεύομαι μια πεταλούδα ή μια πεταλούδα ονειρεύεται εμένα;»– κι εσείς, εγώ, όλοι μας, να μην είμαστε παρά η ψυχαγωγική ζύμη στα όνειρα τουΔιαβόλου, αλλάεπειδήσεαυτό τοβιβλίοσκοπεύων’ ασχο­ ληθώ με κάθε λογής διαταραχές, καλό είναι να το πάω λάου λάου και να μη σας μπερδέψω από τώρα. Άλλωστε, εάν η Ελεύθερη Ώρα , η λατρεμένη εφημερίδα των απανταχού διαταραγμένων, με μια σειρά από θορυβώδη πρωτοσέλιδα, δεν μου εμφυσούσε την ιδέα ότι είμαι το «Παιδί του Δια­ βόλου», η τελευταία ούτε που θα μου περνούσε από το μυαλό. Όταν σου αποδίδουν ανάλογη καταγωγή εκείνοι που έχουν σπουδάσει το αντικείμενο, είτε την ενστερνίζε­ σαι είτε δεν την ενστερνίζεσαι, δεν μπορείς παρά να νιώσεις κολακευμένος. Εν αναμονή, λοιπόν, της ανώμαλης