Το παιδί του Διαβόλου

[ 13 ] Τ Ο Π Α Ι Δ Ι Τ Ο Υ Δ Ι Α Β Ο Λ Ο Υ ξεφορτωθεί · εάν, πάλι, ήταν συγκλονιστικά φτωχός, μπορεί να έτρεχα και να μην έφτανα πώς θα τον ξεφορτωθώ εγώ. Η ρομαντική εξήγηση είναι λιγότερο μοχθηρή και είμαι σχεδόν σίγουρος πως κάποια στιγμή έχει περάσει από το μυαλό όλων των παιδιών που δεν γνωρίζουν τον βιολογικό τους πατέρα. Εάν αγνοείς την ταυτότητα του πατέρα σου, μπορείς να φαντασιωθείς στη θέση του οιονδήποτε και, με έναν μόνο λογικό διασκελισμό, να πιστέψεις ότι μπορείς κι εσύ να γίνεις οιοσδήποτε · από τα ψηλά στα χαμηλά και από τα αλώνια στα σαλόνια, κάθε πεπρωμένο παραμένει ανοιχτό μπροστά σου ως πιθανότητα. Γιατί να βιαστείς και να καταστρέψεις αυτή την τόσο θελκτική ποικιλία πεπρω­ μένων αντικαθιστώντας την με τον έναν και μοναδικό δω­ ρητή σπέρματος που συνευρέθηκε με τη βιολογική σου μητέρα; Είναι ζήτημα πλουραλισμού κι ελευθερίας – και συγγνώμη για τον πλεονασμό. Χρειάζεται άραγε να επισημάνω ότι ο Διάβολος δεν υπόκειται σε κανέναν από τους ανωτέρω περιορισμούς; Ως έκπτωτος άγγελος προ αμνημονεύτων χιλιετιών, αντιλαμ­ βάνεται τα ογδόντα και τα ενενήντα χρόνια ως μια ανάσα ή όπως μνημονεύεται στο σχετικό ανέκδοτο με τον μεγάλο του αντίπαλο: «Θεέ μου, τι είναι για σένα ένα εκατομμύριο χρόνια;». «Είναι ένα δευτερόλεπτο». «Τι είναι για σένα ένα εκατομμύριο ευρώ;» «Ένα σεντ». «Θεέ μου, δώσε μου ένα σεντ». «Περίμενε ένα δευτερόλεπτο». Αντιστοίχως, μπορεί να δανειστεί οιαδήποτε μορφή και οιαδήποτε επαγγελμα­ τική ιδιότητα · οι παλαιότεροι ίσως θυμούνται τον Δικηγό- ρο του Διαβόλου με τον Αλ Πατσίνο στον ομώνυμο ρόλο,