Το παιδί του Διαβόλου

Π Ε Τ Ρ Ο Σ Τ Α Τ Σ Ο Π Ο Υ Λ Ο Σ [ 12 ] Μολονότι ασχολήθηκα επί μακρόν για να εντοπίσω και να συναντήσω τη βιολογική μου μητέρα, δεν αφιέρωσα σχεδόν καθόλου χρόνο για να εντοπίσω και, ει δυνατόν, να συναντήσω τον βιολογικό μου πατέρα (όχι πως θα ήταν εύκολο, εάν το επιχειρούσα). Έχω δύο πρόχειρες εξηγήσεις για τη φαινομενικά ανεξήγητη επιλεκτική αδιαφορία μου: μια μικρόψυχη και μια πιο ρομαντική. Ξεκινώντας από τη μικρόψυχη, θα την περιέγραφα περισσότερο ως ανταπό­ δοση μικροψυχίας παρά ως μικροψυχία καθεαυτή: Γιατί να ψάξω και να βρω έναν άνθρωπο που δεν έψαξε ποτέ να βρει εμένα, ίσως και δεν γνώριζε καν την ύπαρξή μου; Η περιέργεια θα ήταν ένα καλό κίνητρο, η απληστία ακόμα καλύτερο, σε περίπτωση που έπεφτα πάνω σε ένα πά­ μπλουτο γομάρι, του ανέμιζα μπροστά στη μούρη τα αδιαμ­ φισβήτητα αποτελέσματα ενός τεστ DNA (αφού προη­ γουμένως, εννοείται, εξασφάλιζα με δόλια μέσα δικό του γενετικό υλικό) και τον υποχρέωνα να μοιραστεί μαζί μου την αμύθητη περιουσία του. Αυτό το σενάριο μπάζει σε πολλά σημεία, με κυριότερο το «σύνδρομο της κατσαρίδας», όπως το ανέπτυξε ο διάση­ μος αστροφυσικός Στίβεν Χόκινγκ λίγο πριν εγκαταλείψει τα εγκόσμια: Είμαστε σίγουροι για τις αγαθές προθέσεις των εξωγήινων; Τι θα συμβεί εάν πάσχουν κι εκείνοι από το δικό μας «σύνδρομο της κατσαρίδας» –να θέλουμε να τις λιώσουμε άμα τη εμφανίσει–, με μόνη διαφορά ότι στα δικά τους μάτια οι κατσαρίδες να είμαστε εμείς; Κατ’ επέ­ κταση, εάν ο βιολογικός μου πατέρας ήταν συγκλονιστικά πλούσιος, μπορεί να μην του ήταν και τόσο δύσκολο να με