Το παιδί και το άγαλμα του Άντερσεν

Ίσως γι’ αυτό, κάθε που βράδιαζε, πλησίαζε σαν σκιά μέσα στο σκοτάδι την προβλήτα. Κι απέμενε εκεί κοιτάζοντάς το για ώρα με ονειροπόλο ύφος. Δε μιλούσε · μόνο, πού και πού, αναστέναζε. Κι έπειτα έφευγε. Σιωπηλά όπως είχε έρθει.