14 ΑΛΕΞΗΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ έναν ήχο, μα εκείνη τη φευγαλέα αρμονία που μοιάζει να υφαίνεται στον αέρα, ανεπαίσθητη σαν τον ψίθυρο ενός κρυμμένου πνεύματος. Αν ακούς μόνο έναν, ίσως η ψυχή σου να ταλαντεύεται στο κατώφλι κάποιας άγνωστης αβύσσου. Αν ακούς πολλούς, τότε η ύπαρξή σου ακόμη παραμένει δεμένη στο γνώριμο, καθησυχαστικό ρεύμα της πραγματικότητας. Αλλά, αν ακούς όλους τους ήχους –το βουητό της σιωπής που γίνεται μια κραυγή απελπισμένη–, τότε πρέπει να αναρωτηθείς: μήπως η ίδια η ουσία της ύπαρξης σε καλεί; Μήπως αυτό που ονομάζουμε σιωπή δεν είναι παρά το σάβανο ενός κόσμου, μιας πραγματικότητας πιο τρομερής απ’ ό,τι μπορούμε να φανταστούμε; Κι αν αυτό το ηχητικό τοπίο το αντιστρέψεις; Μια παγωμένη πυρκαγιά που δεν καίει, αλλά παγώνει την καρδιά. Ένας κεραυνός που δεν τρομάζει, αλλά σου χαϊδεύει τα αυτιά. Το τοπίο, ακόμη και όταν δείχνει ήσυχο, είναι γεμάτο. Είναι μια ιστορία που δεν έχει ειπωθεί, ένα μυστήριο που περιμένει να αποκαλυφθεί. Κι εσύ βρίσκεσαι εκεί, στην άκρη του. Ένας μάρτυρας που δεν μπορεί να κάνει πίσω, που συμμετέχει, με την ελπίδα πως τα πράγματα δεν έχουν τελειώσει πριν καν αρχίσουν. Όλα αυτά που ακούς είναι κομμάτια ενός κόσμου που δεν ξέρεις αν θέλεις να εξηγήσεις ή απλώς να ακολουθήσεις. Κι αυτό είναι, τελικά, το πιο μαγικό απ’ όλα.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=