Το όπιο του λαού - Μια ανορθόδοξη προσέγγιση

Π Ε Τ Ρ Ο Σ Τ Α Τ Σ Ο Π Ο Υ Λ Ο Σ [ 66 ] τοκράτορας – δύο ή τρία σκαλοπάτια (με βάση πάντοτε την απήχηση) από τον αυτοκράτορα του Βατικανού. Ο Χριστόδουλος είναι ένας απλός σατράπης. Ο Βαρθολο- μαίος δεν θα επιτρέψει ποτέ να στασιάσει μία από τις σατραπείες του και να δώσει το κακό παράδειγμα στις υπόλοιπες. Το Πατριαρχείο της Ρωσίας, η πιο άτακτη από τις Εκκλησίες της ορθοδοξίας, θα ήταν το πρώτο που θα διεκδικούσε την πλήρη ανεξαρτητοποίηση. Ο Βαρθολο- μαίος δεν έχει άδικο να ανησυχεί. ΟΧριστόδουλος δείχνει όλο και πιο συχνά να υιοθετεί τη στάση του Αλή πασά απέναντι στον σουλτάνο: δεν δίστασε να έρθει σε συνεν- νόηση και με τους ραγιάδες όταν σήκωσε το δικό του μπα- ϊράκι. Έτσι ήρθε και ο Χριστόδουλος σε συνεννόηση με τη Ρωσική Εκκλησία. Στην περίπτωση του Αλή πασά γνωρί- ζουμε την πικρή κατάληξη: έστειλαν πεσκέσι το κεφάλι του στηΜεγάλη Πύλη. Τη γνωρίζει και ο Χριστόδουλος. Είναι παραπάνω από βέβαιο ότι θα προσπαθήσει να αποφύγει ανάλογο πεπρωμένο. Φρίττει στην ιδέα του αποκεφαλισμού – μεταφορικού ή κυριολεκτικού, λίγη σημασία έχει. Ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών γνωρίζει επίσης και τη χει- ρότερη από τις μαύρες αλήθειες: στον πατριαρχικό θρόνο, από τον Νοέμβριο του 1991, δεν κάθεται κανένας λαπάς. Κάθεται ένας…Χριστόδουλος, πιθανώς με λιγότερο χιού- μορ από τον «δίδυμο αδελφό» του στη Μητροπόλεως, λι- γότερο μπρίο, λιγότερη τσαχπινιά –αισθητά λιγότερη, σίγουρα, λογοδιάρροια–, αλλά με την ίδια αποφασιστικό- τητα, τον ίδιο εγωκεντρισμό και κατά βάθος την ίδια αναλ- γησία στην άσκηση των καθηκόντων του. Κάποιος που δεν