Το όπιο του λαού - Μια ανορθόδοξη προσέγγιση

[ 65 ] Τ Ο Ο Π Ι Ο Τ Ο Υ Λ Α Ο Υ τις μαντίλες που κατέβηκαν στους δρόμους για το λάβαρο της Αγίας Λαύρας κι εκείνον τον αμίμητο που δήλωσε πε- ρήφανα μπροστά στις κάμερες: «Η ορθοδοξία είχε πάντα δίκιο, και προ Χριστού και μετά»…Ο Χριστόδουλος είναι μορφωμένος άνθρωπος – μολονότι βάσκανος μοίρα τον καταδίκασε να ποδηγετεί ξύλα απελέκητα. Η ίδια ακριβώς μοίρα που τον έκανε παραλήπτη ευχετήριας επιστολής η οποία έφερε γραμματόσημα με τη μορφή του πατριάρχη. Όσο γνωρίζει ότι αποστολέας ήταν ο Ζακύνθου Χρυσό- στομος, από τους λιγότερο ένθερμους υποστηρικτές του, άλλο τόσο γνωρίζει ότι αυτή τη φορά το ποίμνιό του δεν θα πέσει για χάρη του στη φωτιά. Ιδιαίτερα μετά την ανοι- χτή διαφωνία που προέκυψε στην Ιερά Σύνοδο στη συζή- τηση για το ποια στάση να κρατήσει η Εκκλησία στη δια- φωνία της με το Φανάρι, όταν δώδεκα ιεράρχες είπαν «όχι» στις προτάσεις του, ενώ άλλοι εννέα αποχώρησαν χωρίς να ψηφίσουν. Ο Χριστόδουλος γνωρίζει και κάτι άλλο: ότι ο Βαρθο- λομαίος στερείται τυπικά ποιμνίου –πόσες εκατοντάδες ομοεθνών απέμειναν στην Πόλη;–, αλλά ουσιαστικά ηγεί- ται τριακοσίων εκατομμυρίων χριστιανών ορθοδόξων ανά την υφήλιο. Ξέρει ότι οι πράξεις του Βαρθολομαίου –ακό- μα και οι παραλείψεις του, ο ήχος της σιωπής του– ενέχουν παραδειγματισμό για ένα πλήρωμα τριάντα φορές μεγα- λύτερο από το πλήρωμά του. Μπορεί αυτό το πλήρωμα να είναι διασκορπισμένο στα πέρατα του κόσμου, αλλά θα ακούσει τον φυσικό του ηγήτορα μόλις ο τελευταίος κρού- σει τον κώδωνα του κινδύνου. Ο Βαρθολομαίος είναι αυ-