Το όνομά μου είναι Σάιλοκ

T O O N O M A M O Y Ε Ι Ν Α Ι Σ Α Ϊ Λ Ο Κ | 1 7 Ώστε υπάρχει επέκεινα, τελικά; Ποια είναι η άποψή σας, Ραβί; Ο Ράμπα μπαρ Ναχμάνι,τινάζοντας από πάνω του το σάβανό του, ανταποδίδει στον Στρούλοβιτς τη χειρονομία με το μεσαίο δάχτυλο. Πάει καιρός από τότε,και το εδώ είναι πια κάπου αλλού. Από πού κι ως πού η Λέα έπρεπε να ταφεί ανάμεσα στους νε- κρούς του Γκάτλεϊ είναι μια ερώτηση που μονάχα ένας τρελός θα έκανε διακινδυνεύοντας να δυσαρεστήσει τον Σάιλοκ.Οι λε- πτομέρειες της ταφής —το πότε,το πού— του είναι εξόχως αδιά- φορες. Εκείνη είναι στο χώμα, αρκεί αυτό. Όσο ζούσε, ήταν πα- ντού γύρω του.Νεκρή —πάει καιρός που το πήρε απόφαση— θα συνεχίσει να κάνει το ίδιο.Θα στριφογυρνάει μαζί με τον πλανή- τη.Μια αέναη παρουσία,ποτέ μακριά του,όπου κι αν βρεθεί. Ο Στρούλοβιτς, άγρυπνος κι αχόρταγος, με την ένταση ενός ελάσσονος οργάνου που συνοδεύει κάποιο από τα κύρια όργα- να, παρακολουθεί χωρίς να τον βλέπουν να παρακολουθεί. Θα σταθεί όλη μέρα εδώ, αν χρειαστεί. Από τη στάση του Σάιλοκ —τον τρόπο που γέρνει το κεφάλι του, που γνέφει, που κοιτάει αλλού, χωρίς όμως και να κοιτάει κάπου, μ’ αυτό το πλάγιο σαν φιδιού βλέμμα— είναι σε θέση να συμπεράνει πως η συζήτηση με τη Λέα είναι συναρπαστική και καθηλωτική, αδιάφορη προς κάθε εξωτερικό γεγονός και διόλου οδυνηρή πλέον — μια τρυ- φερή αλλά ζωηρή,έως πραγματιστική,αμφίδρομη σχέση.Ο Σάι- λοκ ακούει όσο και μιλάει,ζυγίζει όσα του λέει εκείνη,αν και θα