Το όνομά μου είναι Σάιλοκ

T O O N O M A M O Y Ε Ι Ν Α Ι Σ Α Ϊ Λ Ο Κ | 1 3 Θα ήταν όντως καλύτερα έτσι; Εμείς δεν χορταίνουμε τον θάνατο, σκέφτεται, σέρνοντας τα βήματά του ανάμεσα στις άγραφες ταφόπετρες.«Εμείς» —μια αί- σθηση του ανήκειν, για την οποία άλλοτε πληρώνει τη συνδρομή του κι άλλοτε, πάλι, όχι. Φτάνουμε —τυχεροί που είμαστε ζωντα- νοί— κουβαλώντας τα υπάρχοντά μας σ’ ένα ραβδί, κι αμέσως αναζητούμε θέση για να θάψουμε τα παιδιά που μας πρόδωσαν. Ίσως, εξαιτίας όλης αυτής της οργής που προηγείται της τα- φής,να λείπει από αυτό το μέρος η παρηγοριά του κάλλους.Στα φοιτητικά του χρόνια, τότε που το «εμείς» δεν υπήρχε στο λεξι- λόγιό του, ο Στρούλοβιτς έγραψε μια εργασία πάνω στο The Resurrection, Cookham, 1 του Στάνλεϊ Σπένσερ, θαυμάζοντας τον σάλο στους τάφους του Σπένσερ,τάφους που σφύζουν από δίψα για ζωή, με τους νεκρούς ανυπόμονους γι’ αυτό που ακολουθεί. Ετούτο όμως δεν είναι το προαύλιο μιας επαρχιακής εκκλησίας του Μπερκσάιρ· ετούτο είναι το κοιμητήριο για κείνους που δεν περιμένουν Μεσσία στο Γκάτλεϊ, του νότιου Μάντσεστερ, όπου δεν υπάρχει μετά. Όλα τελειώνουν εδώ. Κρατάει ακόμη λίγο χιόνι στο έδαφος, χιόνι που παίρνει ένα λασπερό μαύρο χρώμα στα σημεία όπου φωλιάζει στον γρανίτη των τάφων.Θα μείνει εκεί ως τις αρχές του καλοκαιριού, αν έρ- θει ποτέ το καλοκαίρι. Το δεύτερο πρόσωπο, που βρίσκεται εδώ πολύ πριν έρθει ο Στρούλοβιτς, απευθύνεται γλυκά στην ένοικο ενός τάφου η πέ- 1 Πίνακας του Σερ Στάνλεϊ Σπένσερ (1891-1959).