Το νυχτόσπιτο

Τ Ο Ν Υ Χ Τ Ο Σ Π Ι Τ Ο 17 ήρωας να είχε βγει και σε διαφορετική εκδοχή; Μήπως δεν ήταν ο Λουκ Σκαϊγουόκερ ο ίδιος χαζοήρωας Λουκ Σκαϊγουόκερ στον αιώνα τον άπαντα και πάει και τελείωσε; Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ αυτό. Ότι μπορούσαν τα πράγματα ν’ αλλάξουν. Ότι ο Νταρθ και ο Λουκ μπορούσαν ν’ αλλάξουν θέση, για παράδειγμα. «Ίσως να μου έδωσαν ένα π-π-πρωτότυπο» είπα. Ο Τομ έμοιαζε σαν να του είχα ρίξει σκαμπίλι, δεν του άρε- σε βέβαια που μιμήθηκα το τραύλισμά του. Ούτε σ’ εμένα άρεσε, απλώς μου βγήκε. Το ’χα αυτό το συνήθειο. Κι αν οι άνθρωποι δεν με αντιπαθούσαν ήδη, φρόντιζα μεμιάς να το κάνουν, έμοιαζε λίγο με την ίδια φυσική αντίδραση που έκανε άτομα σαν την Κάρεν και τον Όσκαρ τζούνιορ να χαμογελούν και να είναι ευχάριστοι ώστε ν’ αρέσουν σε όλους, απλώς με αντίθετο πρόσημο. Όχι πως εγώ γούσταρα να είμαι αρεστός, απλώς ήξερα ότι δεν θα τους ήμουν αρεστός έτσι κι αλλιώς. Έτσι φρόντιζα να τους προλαβαίνω· τους έκανα να με αντιπα- θούν με τον δικό μου τρόπο. Με μισούσαν, αλλά με φοβούνταν και λίγο ταυτόχρονα και δεν τολμούσαν να με περιγελάσουν, να με πάρουν στο ψιλό. Όπως τώρα που έβλεπα ότι ο Τομ ήξε- ρε πως είχα κλέψει τη φιγούρα του Λουκ, αλλά δεν τολμούσε να μου το ξεστομίσει κατάμουτρα. Την είχα τσουρνέψει σ’ εκείνο το σχολικό πάρτι στο σπίτι των γονιών του Όσκαρ τζού- νιορ, στο οποίο κάλεσε τους πάντες, ακόμα και την κάστα των πιράνχας. Το σπίτι ήταν εντάξει, όχι τόσο μεγάλο κι όμορφο που να ενοχλεί, αλλά αυτό που ήταν ενοχλητικό ήταν πρώτα απ’ όλα οι γονείς του Όσκαρ, υπερβολικά υποχωρητικοί και άνετοι, χατίρι δεν χαλούσαν και δεύτερο ότι παντού υπήρχαν τα πιο ζόρικα παιχνίδια, ό,τι καλύτερο μπορούσε να προσφέρει το παιχνιδάδικο του πατέρα, να πούμε. Να Transformer, να παιχνίδια Atari, να Magic 8-Ball, ακόμα κι ένα Nintendo Game Boy που δεν είχε βγει ακόμη στην αγορά. Τι να τον νοιάξει τον Όσκαρ αν έχανε ένα από αυτά τα παιχνίδια, ούτε θα το πρόσε-