Το νυχτόσπιτο

J O N E S B O 16 τη βαρεμάρα. Αλλά όταν ο Τομ μου είπε ότι τώρα την ά-ά- άνοιξη ο ποταμός ήταν τρομαχτικός και επικίνδυνος και ότι του είχαν απαγορεύσει αυστηρά από το σπίτι να πλησιάζει εκεί, σκέφτηκα πως αυτό τουλάχιστον ήταν ένα μέρος για να ξεκι- νήσει κανείς. Δεν δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα να πείσω τον Τομ, μια που ήταν σαν κι εμένα: χωρίς φίλους και μέλος της κάστας παριών στην τάξη. Νωρίτερα σήμερα, σ’ ένα διάλειμμα ο Φάτσο μου εξήγησε αυτό εκεί με τις κάστες, αλλά είπε πως εγώ είμαι στην κάστα των πιράνχας και τότε σκέφτηκα εκείνα τα ψάρια που μοιάζουν να ’χουν πριονόλαμες για δόντια και ξεσκίζουν όλη τη σάρκα από έναν ταύρο σε μερικά λεπτά, και μου φάνη- κε πως ακουγόταν σαν μια πολύ άνετη κι ανέμελη κάστα. Μό- νο όταν ο Φάτσο, ο παλιοχοντρομπαλάς, είπε ότι εγώ και η κάστα μου ήμασταν παρακατιανοί του, αναγκάστηκα να του τη σβουρίξω. Δυστυχώς πήγε και με κάρφωσε στη δασκάλα, τη δεσποινίδα Κελάδημα όπως την αποκαλώ, η οποία έβγαλε έναν λόγο μακρινάρι στην τάξη για το ότι έπρεπε να είμαστε ευγε- νικοί και το πώς πήγαν τα πράγματα στη ζωή για όσους δεν ήταν, ότι εν ολίγοις κατέληξαν χαμένοι και μετά από την ομιλία δεν υπήρχε απολύτως καμία αμφιβολία ότι ο νέος νταής από την πόλη ανήκε σ’ εκείνη την κάστα των πιράνχας. Μετά το σχολείο εγώ κι ο Τομ πήγαμε κάτω στο ποτάμι και στη μικρή ξύλινη γέφυρα στο δάσος. Όταν έβγαλα τον Λουκ Σκαϊγουόκερ από το σακίδιο, ο Τομ γούρλωσε τα μάτια. «Π-π-πού το βρήκες αυτό;» «Πού νομίζεις ότι το βρήκα, χοντροκέφαλε;» «Δ-δ-δεν τ’ αγόρασες στου Όσκαρ. Τους έχουν τελειώσει». «Στον Όσκαρ; Σ’ εκείνη τη μικρή ποντικότρυπα;» είπα γε- λώντας. «Ίσως να τ’ αγόρασα στην πόλη πριν να μετακομίσω εδώ, σ’ ένα πραγματικό κατάστημα παιχνιδιών». «Δεν γίνεται, γιατί αυτό είναι το φετινό μοντέλο». Περιεργάστηκα λίγο τον Λουκ. Ήταν μήπως δυνατόν ο ίδιος