Το νυχτόσπιτο

J O N E S B O 22 Άρπαξε δυνατά το ακουστικό και προσπάθησε να τραβήξει έξω το παγιδευμένο χέρι. Αλλά δεν κατάφερε τίποτα, αντιθέτως άρχισε ν’ ακούγεται ένας ήχος ρουφήγματος από το ακουστικό, όπως ακούγεται ο πατριός μου όταν τρώει σούπα, και το με- γαλύτερο μέρος του χεριού του εξαφανίστηκε μέσα στο ακου- στικό. Άρπαξα κι εγώ το ακουστικό και προσπάθησα να το τραβήξω μακριά από τον Τομ αλλά τίποτα, το ακουστικό είχε πλέον καταβροχθίσει από το χέρι όλον τον πήχη ακριβώς κάτω από τον αγκώνα, έμοιαζε σαν αυτός και το τηλέφωνο να ήταν ένα. Καθώς ούρλιαζα, κάτι περίεργο συνέβη στον Τομ. Σήκωσε το βλέμμα και με κοίταξε και γέλασε, σαν να μην πονούσε τόσο πολύ, αλλά ήταν τόσο τρελά όλα που δεν μπορούσε να μην γελάσει. Ούτε αίμα έτρεχε από κάπου, ήταν σαν το ακουστικό να έκανε όπως ακριβώς κάνουν μερικά έντομα με τη λεία τους · χύνουν μέσα κάτι που μετατρέπει τη σάρκα σ’ έναν μαλακό ζελέ τον οποίο μετά καταβροχθίζουν. Αλλά μετά το ακουστικό έφτασε στον αγκώνα και ακούστηκε όπως όταν βάζεις σ’ ένα μίξερ κάτι που δεν πρέπει, ακούστηκε ένας βίαιος ήχος τσακί- σματος, αλέσματος και τώρα ούρλιαζε και ο Τομ. Ο αγκώνας λύγισε σαν να υπήρχε κάτι κάτω από το δέρμα που ήθελε να βγει έξω. Κλότσησα κι άνοιξα την πόρτα πίσω μας, στάθηκα πίσω από τον Τομ, αγκάλιασα και με τα δυο μου χέρια το στή- θος του και πισωπάτησα προς τα έξω. Αλλά τράβηξα μόνο μέχρι τη μέση τον Τομ μαζί μου, το μεταλλικό καλώδιο είχε τεντωθεί σε ευθεία από το κουτί υποδοχής κερμάτων και το ακουστικό συνέχιζε ν’ ανεβαίνει ροκανίζοντας τώρα το μπράτσο του. Κοπάνησα την πόρτα να κλείσει ελπίζοντας να σπάσω το ακουστικό στο πλαίσιό της, αλλά το καλώδιο ήταν πολύ κοντό και μόνο τον ώμο του Τομ πέτυχα. Αυτός ούρλιαζε καθώς πίε- ζα τις φτέρνες μου στο πρανές και τραβούσα με όλη μου τη δύναμη, αλλά τα παπούτσια μου γλιστρούσαν σπιθαμή τη σπι- θαμή στο βρεγμένο κατηφορικό έδαφος έξω από τον θάλαμο