Το νυχτόσπιτο

Τ Ο Ν Υ Χ Τ Ο Σ Π Ι Τ Ο 21 μετά βίας μπορούσα να συγκρατήσω τα γέλια και με το άλλο χέρι του έκανα νόημα να κλείσει το τηλέφωνο. Αλλά ο Τομ δεν το έκλεισε. Αντίθετα παρέμεινε όρθιος με το ακουστικό στο αυτί ενώ εγώ άκουγα τον ήχο της χαμηλής φωνής από την άλλη άκρη της γραμμής. «Μ-μ-μ-μ-μα…» τραύλισε κατάχλωμος ξαφνικά ο Τομ. Στα- μάτησε και το κάτασπρο πρόσωπό του είχε σφιχτεί και είχε πάρει μια έκπληκτη έκφραση. «Όχι» ψιθύρισε, σήκωσε τον αγκώνα του και φάνηκε σαν να πάσχιζε ν’ απομακρύνει το τηλέφωνο από το αυτί. Κι άρχισε να επαναλαμβάνει πιο μεγαλόφωνα: «Όχι. Όχι. Όχι». Ακούμπη- σε το ελεύθερο χέρι του στο τζάμι του τηλεφωνικού θαλάμου σαν να ’θελε ν’ απομακρυνθεί. Μετά –μ’ έναν υγρό, ραγισμένο στεναγμό– το ακουστικό ξεκόλλησε από το αυτί του, αλλά είδα και κάτι άλλο ν’ ακολουθεί. Το αίμα έτρεχε στη μια πλευρά του κεφαλιού του και κάτω από τον γιακά του πουκαμίσου του. Μετά πρόσεξα το ακουστικό. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Το μισό αυτί ήταν κολλημένο στο ματωμένο, διάτρητο ηχείο κι αυτό που συνέβαινε ήταν ακατανόητο. Πρώτον, το αίμα απορ- ροφούνταν μέσα στις μικρές μαύρες τρύπες και μετά –σιγά σιγά– το μισό αυτί εξαφανίστηκε, όπως όταν ξεπλένεις αποφά- για στην αποχέτευση ενός νεροχύτη. «Ρίτσαρντ» ψιθύρισε ο Τομ με τρεμάμενη φωνή και τα μά- γουλα υγρά από δάκρυα, αλλά δίχως να συνειδητοποιεί προ- φανώς ότι έλειπε το μισό του αυτί. «Εί-εί-εί-είπε ότι ε-ε-εσύ κι εγώ…» Καπάκωσε με την παλάμη το μικρόφωνο του ακουστι- κού για να μην ακούσει ο άλλος. «Ε-ε-εμείς θα…» «Τομ» έβαλα φωνή. «Το χέρι σου! Άσε το ακουστικό!» Ο Τομ κοίταξε κάτω και μόλις εκείνη τη στιγμή συνειδητο- ποίησε ότι οι τρύπες του ακουστικού είχαν ρουφήξει τα μισά δάχτυλά του και συνέχιζαν.