Το νησί των θησαυρών

12 σιναφιού του ήταν που τον έκανε να ρωτά, τελικά όμως αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε πως ήθελε απλά να τους αποφύγει. Όταν περνούσε κανένας ναυτι- κός από το Ναύαρχος Μπένμποου (αφού κάποιες φορές έμεναν μερικοί που πήγαιναν προς το Μπρί- στολ από τον παράκτιο δρόμο), τον κοιτούσε πίσω από την κουρτίνα της πόρτας πριν μπει στη σάλα και φρόντιζε πάντα να είναι ήσυχος σαν το ποντίκι όσο ήταν εκεί. Εμένα πάντως δε με παραξένευε όλο αυτό, αφού με είχε κάνει κατά κάποιον τρόπο συνέ- νοχο στις ανησυχίες του. Με είχε πάρει στην άκρη μια μέρα και μου υποσχέθηκε ένα ασημένιο νόμισμα τεσσάρων πενών την πρώτη κάθε μήνα, αν «είχα τον νου μου για κανέναν ναυτικό με ένα ποδάρι» και του το έλεγα αμέσως μόλις εμφανιζόταν. Πολλές φορές, όταν ερχόταν η πρώτη του μηνός και πήγαινα να τον βρω για τον μισθό μου, με κοιτούσε ενοχλημένος και ξεφυσούσε από τη μύτη, πριν τελειώσει όμως η βδο- μάδα, το ξανασκεφτόταν και μου έφερνε το τετρά- πενό μου κι επαναλάμβανε τις διαταγές του να έχω τα μάτια μου δεκατέσσερα για «τον ναυτικό με το ένα ποδάρι». Δε χρειάζεται να σας πω πόσο στοίχειωνε τα όνει- ρά μου το πρόσωπο αυτό. Τις νύχτες που είχε κα- ταιγίδα, όταν ο άνεμος τράνταζε συθέμελα το σπίτι και το κύμα βρυχιόταν στον όρμο και έσκαγε πάνω στους γκρεμούς, στα μάτια μου η μορφή κι η έκφρα-