Το νησί των θησαυρών

9 Κ Ε Φ Α Λ Α Ι Ο 1 Ο γερο-θαλασσόλυκος στο Ναύαρχος Μπένμποου Ε πειδή ο άρχοντας Τρελόνι, ο γιατρός Λίβσι και οι υπόλοιποι κύριοι μου ζήτησαν να γράψω όλα τα στοιχεία για το Νησί των Θησαυρών από την αρχή ως το τέλος, χωρίς να κρύψω τίποτε άλλο πα- ρά μόνο την τοποθεσία του νησιού –και αυτό επειδή υπάρχει ακόμη θησαυρός που δεν έχουν πάρει–, πιάνω την πένα μου το σωτήριον έτος 17_ και γυρ- νώ πίσω στον χρόνο: τότε που ο πατέρας μου είχε το πανδοχείο Ναύαρχος Μπένμποου και ο μαυρι- δερός γερο-ναυτικός με τη χαρακιά στο πρόσωπο ζήτησε να μείνει σε ένα δωμάτιό μας. Τον θυμάμαι σα να ’ναι χτες να δρασκελίζει με βήμα βαρύ την πόρτα του πανδοχείου, με το ναυτι- κό του σεντούκι να ακολουθεί πίσω, σε ένα καρότσι – ένας ψηλός, δυνατός, βαρύς άντρας, με το πισσω- μένο κοτσίδι να πέφτει στον ώμο του βρόμικου μπλε