Το νησί των θησαυρών

16 ζαν, τον αποκαλούσαν «αληθινό θαλασσόλυκο» και «πραγματικό θαλασσινό» κι άλλα τέτοια, ενώ έλεγαν πως τέτοιου είδους άνθρωποι έκαναν την Αγγλία φοβερή και τρομερή στη θάλασσα. Κατά κάποιον τρόπο μάς οδήγησε πραγματικά στην καταστροφή, αφού εξακολουθούσε να μένει τη μια βδομάδα μετά την άλλη κι ύστερα τον έναν μήνα μετά τον άλλο, ώσπου τα χρήματα είχαν από καιρό εξαντληθεί κι ο πατέρας μου δεν έλεγε να βρει το κουράγιο να επιμείνει να του δώσει κι άλλα. Αν τολ- μούσε να το αναφέρει, ο καπετάνιος ξεφυσούσε από τη μύτη τόσο δυνατά, που θαρρούσες πως βρυχιό- ταν, και κοιτούσε τον καημένο τον πατέρα μου ώσπου να φύγει από το δωμάτιο. Τον έχω δει να στρίβει νευρικά τα χέρια έπειτα από μια τέτοια αντι- παράθεση και είμαι σίγουρος πως όλος εκείνος ο τρόμος κι ο εκνευρισμός έφεραν ακόμα πιο γρήγορα τον πρόωρο και άκαιρο θάνατό του. Όσο καιρό ζούσε μαζί μας ο καπετάνιος δεν έκα- νε καμία απολύτως αλλαγή στο ντύσιμό του, πέρα από το να αγοράσει τίποτα κάλτσες από κανέναν γυρολόγο. Το γείσο του καπέλου του είχε πέσει από τη μία πλευρά κι εκείνος το άφησε από τότε να κρέ- μεται, αν και πρέπει να ήταν πολύ ενοχλητικό όταν φυσούσε. Θυμάμαι το πανωφόρι του, που είχε μπα- λώσει ο ίδιος πάνω στο δωμάτιό του και που προς το τέλος δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα μάτσο μπα-