Το νησί των θησαυρών

15 πάνω έξαλλος από θυμό όταν του έκαναν κάποια ερώτηση ή μερικές φορές επειδή κανείς δεν έλεγε τίποτα, γιατί θεωρούσε πως δεν άκουγαν την ιστορία του με προσοχή. Ούτε άφηνε κανέναν να φύγει από το πανδοχείο μέχρι να αποκοιμηθεί από το πολύ μεθύσι και να τον κουβαλήσουν στο κρεβάτι του. Οι ιστορίες του όμως ήταν αυτό που τρόμαζε πε- ρισσότερο τους άλλους.Ήταν φριχτές ιστορίες – για κρεμάλες, περπάτημα στη σανίδα, θύελλες στη θά- λασσα, τα νησιά Ντράι Τορτούγας, άγριους τόπους και καταστάσεις στις ισπανικές αποικίες της Καραϊ­ βικής και του Κόλπου του Μεξικού. Από όσα έλεγε πρέπει να είχε περάσει τη ζωή του με τους χειρότε- ρους ανθρώπους που είχε αφήσει ο Θεός να διασχί- σουν τις θάλασσες, ενώ η γλώσσα που χρησιμοποι- ούσε για να πει τις ιστορίες του σκανδάλιζε τους απλούς χωρικούς μας σχεδόν όσο και τα εγκλήματα που περιέγραφε. Ο πατέρας μου έλεγε πάντα πως θα καταστρεφόταν το πανδοχείο, πως ο κόσμος σε λίγο θα έπαυε να πηγαίνει εκεί να τυραννιέται, να εξευτελίζεται και να τρέμει να πάει για ύπνο · αλή- θεια όμως, εγώ πιστεύω πως μας έκανε καλό η πα- ρουσία του. Μπορεί να τρομοκρατούσε τους ανθρώ- πους τότε, τώρα όμως που το ξανασκέφτομαι, μάλ- λον τους άρεσε. Ήταν μια νότα συναρπαστική στην ήσυχη επαρχιώτικη ζωή τους και μάλιστα υπήρχε μια παρέα νεαρών που καμώνονταν πως τον θαύμα-