Το νησί των πιγκουίνων (Μεταίχμιο Pocket)

[ 26 ] κανόνες του αγίου Γάλλου. Αµέσως, µε τον ζήλο της κότας που µα- ζεύει τα κοτοπουλάκια της, έτρεξε στα παραστρατηµένα τέκνα του. Τότε ήταν ενενήντα εφτά χρόνων. Είχε καµπουριάσει, αλλά τα χέρια του ήταν ακόµη δυνατά και ο λόγος του έρεε άφθονα σαν το χιόνι τον χειµώνα στην καρδιά των κοιλάδων. ΟαβάςΜπιντόκ επέστρεψε στον άγιοΜαέλ τη ράβδο από µελία και τον ενηµέρωσε για την κακή κατάσταση στην οποία βρισκόταν το αβαείο. Οι µοναχοί είχαν τσακωθεί για την ηµεροµηνία που έπρε- πε να γιορταστεί το Πάσχα. Οι µεν υποστήριζαν το ρωµαϊκό ηµερο- λόγιο, οι δε το ελληνικό ηµερολόγιο και ο κίνδυνος του ηµερολο- γιακού σχίσµατος απειλούσε το µοναστήρι. Υπήρχε µια ακόµα αιτία αναταραχής. Οι µοναχές του νησιού Γκαντ, οι οποίες δυστυχώς δεν ήταν πια ενάρετες, περνούσαν µε βάρκες στην ακτή της Ιβερνίας. Οι µοναχοί τις φιλοξενούσαν στον ξενώνα και δηµιουργούνταν σκάνδαλα που έθλιβαν τις ευσεβείς ψυχές. Αφού ολοκλήρωσε αυτήν τη λεπτοµερή αναφορά, ο αβάς Μπι- ντόκ είπε κλείνοντας: «Από τότε που ήρθαν αυτές οι καλόγριες, οι καλόγεροί µας έχα- σαν την αθωότητα και τη γαλήνη τους». «Το πιστεύω» αποκρίθηκε ο σεβάσµιος Μαέλ. «Διότι η γυναίκα είναι παγίδα περίτεχνα φτιαγµένη: σε σαγηνεύει µόλις τη µυρίσεις. Αλίµονο! Η γοητευτική έλξη αυτών των πλασµάτων είναι πιο ισχυρή από µακριά απ’ ό,τι από κοντά. Γεννούν την επιθυµία περισσότερο απ’ ό,τι την ικανοποιούν. Εξού και ο στίχος του ποιητή για µια απ’ αυτές: »Παρούσα σε χάνω, απούσα σε βρίσκω. »Επίσης, τέκνο µου, διαπιστώνουµε ότι οι θωπείες της σαρκικής