Το νησί των αρουραίων: Ιστορίες

21 Τ Ο Ν Η Σ Ι Τ Ω Ν Α Ρ Ο Υ Ρ Α Ι Ω Ν το όλο εγχείρημα ίσως άπτονταν και λίγο της παράνοιας. «Είμαι μηχανικός, είμαι προγραμματιστής, και κανείς από εμάς δεν θεωρεί υστερία το να πιστεύεις ότι το τέλος του κόσμου πλησιάζει. Υπολογίζουμε απλώς και την πιθανότητα να γίνει το απίθανο, όπως κάνουμε και στη δουλειά μας. Γιατί ένα πράγμα είναι σίγουρο: σε βάθος χρόνου, όλα, μα όλα θα συμβούν. Η πιθανότητα να καταρρεύσει ολόκληρη η κοινωνία μπορεί να μην είναι μεγάλη στον χρονικό ορίζοντα της ζωής μας, αλλά δεν είναι και αμελητέα. Κι αν πολλαπλασιάσω αυτή την πιθανότητα με το κόστος της πραγμάτωσής της, οικονο­ μικά και σε επίπεδο ποιότητας ζωής, τότε ξέρω τι τίμη­ μα είμαι διατεθειμένος να πληρώσω. Αυτό το κόστος…» είπε δείχνοντας με την παλάμη του το ξερονήσι με τα εγκαταλειμμένα μπετονένια κτίρια που κάποτε αμπά­ ρωναν εντός τους δολοφόνους «…είναι ένα χαμηλό τί­ μημα για να διασφαλίσω ότι θα κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια». Τότε δεν ήξερα ότι είχε ήδη ολόκληρα ντουλάπια γεμάτα όπλα εκεί μέσα. Ούτε ότι ο λόγος για τον οποίο ο ίδιος και πολλοί από τους διευθυντές του είχαν κάνει εγχείρηση με λέιζερ στα μάτια για τη μυωπία δεν ήταν επειδή δεν γούσταραν απλώς να φοράνε γυαλιά, αλλά επειδή είχαν υπολογίσει ότι, αν ο κόσμος πήγαινε κατά διαόλου, θα τους ήταν εξαιρετικά δύσκολο να βρούνε γυαλιά ή φακούς επαφής και ότι το να βλέπουν καθαρά θα ήταν κρίσιμη παράμετρος όταν ο αγώνας για επιβίω­ ση θα μας έφερνε κοντά σε μια νέα λίθινη εποχή.