Το νησί των αρουραίων: Ιστορίες

18 Τ Ο Ν Η Σ Ι Τ Ω Ν Α Ρ Ο Υ Ρ Α Ι Ω Ν περισσότερο βρίσκομαι εδώ, στο κέντρο της πόλης, τόσο μεγαλύτερη πιθανότητα έχω να μπω σε μπελάδες. Σαν τον όχλο που είδα όταν πέρασα πριν από λίγο έξω από το κτίριο του Λόου: με το που επιβράδυνα λίγο, ένας από αυτούς προσπάθησε να με ρίξει και να μου πάρει τη μοτοσικλέτα. Οι άνθρωποι είναι ζώα, απελπι- σμένοι, εξαγριωμένοι, τρομοκρατημένοι. Τι στον διάο- λο! Τι σκατά συνέβη σ’ αυτή την πόλη, σ’ αυτή τη μεγάλη και ωραία χώρα; ΙΙ «Δεκαοκτώ λεπτά μέχρι να ’ρθει το ελικόπτερο!» φω­ νάζει ο υπολοχαγός. «Χίλια ογδόντα δευτερόλεπτα» λέει ο Κόλιν· ήταν πάντα ταχύτερος από μένα στο να κάνει μαθηματικές πράξεις με το μυαλό. Αφ’ ης στιγμής ανακαλύφθηκε ο ιός, τα πράγματα εξελίχθηκαν ταχύτατα: η πανδημία χτύπησε τον πλανή­ τη, τα πάντα ξεχαρβαλώθηκαν. Οι άνθρωποι πέθαιναν σαν τις μύγες. Στην αρχή λόγω της ίδιας της νόσου, μετά ως αποτέλεσμα της κατάρρευ­ σης της οικονομίας, και εντέλει των ίδιων των πολιτικών και κοινωνικών θεσμών. Προφανώς, η πανδημία έπληξε περισσότερο τους φτωχούς – όλα τα κακά της μοίρας αυτό κάνουν. Αλλά μόνο όταν αρχίσαμε να έχουμε ελ­ λείψεις τροφίμων άλλαξαν και τα πράγματα, από μια