Το νησί των αρουραίων: Ιστορίες

15 Τ Ο Ν Η Σ Ι Τ Ω Ν Α Ρ Ο Υ Ρ Α Ι Ω Ν θα επικρατούσε το χάος, ένα χάος χειρότερο και από τη χειρότερη δικτατορία. Κι εδώ που τα λέμε, μπορεί να είχε και δίκιο». «Ήρθε η ώρα του Λεβιάθαν» συμφωνεί ο Κόλιν. «Ποιος είναι ο Λεβιάθαν;» ρωτάει η κόρη του Κόλιν, η Μπεθ, που μας έχει πλησιάσει χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι. Είναι δεκαεπτά ετών, τρία χρόνια μικρότερη από τον αδελφό της τον Μπραντ, που βρίσκεται κάπου εκεί έξω. Μοιάζει τόσο πολύ με την κόρη μου την Έιμι, αλλά αυτός δεν είναι ο μόνος λόγος που μου έρχονται δάκρυα στα μάτια όταν τη βλέπω. «Ο Λεβιάθαν είναι ένα φανταστικό θαλάσσιο τέρας» λέω όταν ο Κόλιν δεν απαντά. «Άρα πώς είναι δυνατόν να ήρθε;» «Σχήμα λόγου είναι, αγάπη μου». Ο Κόλιν αγκαλιά­ ζει την κόρη του. «Το χρησιμοποίησε ένας διάσημος φιλόσοφος για να περιγράψει μια κοινωνία χωρίς νόμο και τάξη». «Σαν αυτήν εδώ;» ρωτάει η Μπεθ. Ένας άνδρας με ρούχα παραλλαγής έρχεται προς το μέρος μας. Ο Κόλιν ξεροβήχει. «Πήγαινε να κάνεις παρέα στη μαμά, Μπεθ. Θα ’ρθω κι εγώ σύντομα». Εκείνη υπάκουα τρέχει μακριά. «Υπολοχαγέ;» λέει ο Κόλιν. «Κύριε Λόου» λέει ο ένστολος. Έχει πυκνά κοντο­ κουρεμένα γκρίζα μαλλιά και κρατάει έναν ασύρματο που τρίζει και από τον οποίο ακούγεται μια τρομαγμέ