Το νεκρό αγόρι

15 κάνει αστεία σχόλια. Ίσως είναι κάπως σκληρό το χιούμορ της, εδώ που τα λέμε. Προσωπικά δεν είμαι και καμιά μαζορέτα, προσπαθώ όμως να βλέπω τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Παθιά­ ζομαι. Ενθουσιάζομαι. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Δεν μπορώ να κρατηθώ. Προσπαθώ να απολαμβάνω ακόμα και πράγματα που οι άλλοι μπορεί να βρίσκουν βαρετά, όπως τις βάρδιές μου μετά το σχολείο στον πάγκο του ποπκόρν. Είμαι παρορμητική. Και συναισθηματική. Κλαίω συνέ­ χεια σε ταινίες και σειρές της τηλεόρασης. Δεν ντρέπομαι για αυτό. Δε νομίζω ότι έχω δει ποτέ τη Μιράντα να κλαίει. Ούτε και να ενθουσιάζεται με κάτι. Είναι πάντα απόμακρη και κάνει αστεία. Δεν είναι ντροπαλή. Απλώς είναι κλεισμένη στον εαυτό της, νομίζω. Θα μπορούσε να ήταν πραγματικά ελκυστική η Μιρά­ ντα, αν έχανε λίγο βάρος και έκανε κάτι με τα καστανά, σαν πράσα μαλλιά της. Και τα γυαλιά πρέπει να φύγουν. Ο πλαστικός κόκκινος σκελετός τα κάνει να μοιάζουν με γυαλιά κολύμβησης. Η Τζούλι κι εγώ της λέμε συνέχεια πως θα ήταν πολύ καλύτερη με φακούς επαφής. Εκείνη όμως λέει πως δεν θέλει να χώσει κοφτερά μαραφέτια μες στα μάτια της. Ξεροκέφαλη. Δεν την κρίνω καθόλου, Ημερολόγιο. Προσπαθώ απλώς να την περιγράψω. Είναι καλή φίλη. Ποτέ δε θα δει αυτά που γράφω εδώ πέρα. Κανείς δε θα τα δει. Θέλω όμως να είμαι όσο πιο ακριβής και ειλικρινής μπορώ.