Το νεκρό αγόρι

13 2 Μοιάζει τόσο μακρινό, κι όμως έχουν περάσει μερικές βδομάδες μόνο, Ημερολόγιο. Η Τζούλι, η Μιράντα κι εγώ ήμασταν στριμωγμένες σε ένα πίσω τραπέζι στο Λέφτις. Είναι το μπεργκεράδικο απέναντι από το λύκειο. Δεν είναι χάλια το φαγητό στο Λέφτις, πιο πολύ όμως πάμε για να δούμε ποιος άλλος είναι εκεί. Στέκι είναι. Έτσι θα το απο­ καλούσαν σε όλες εκείνες τις σαχλοταινίες. Ήταν Παρασκευή βράδυ, λίγο μετά τις εννιά. Σχεδόν όλα τα τραπέζια ήταν γεμάτα παιδιά από το σχολείο μας. Μερικοί μεγάλοι με ύφος βλοσυρό ήταν μαζεμένοι στον μπροστινό πάγκο και περίμεναν τραπέζι. Μάλλον δεν τους άρεσαν οι δυνατές φωνές και τα ασταμάτητα γέλια. Νομίζω πως οι μεγάλοι σιχαίνονται γενικά τους έφη­ βους. Γιατί τους ζηλεύουν. Θα προτιμούσαν να είναι έφη­ βοι παρά αυτό που είναι. Ένας δυνατός θόρυβος μας έκανε να τιναχτούμε όλοι. Μία σερβιτόρα είχε ρίξει έναν δίσκο με ποτήρια. Στο εστια­ τόριο έπεσε για μερικά δευτερόλεπτα σιωπή. Ύστερα όλοι άρχισαν να χειροκροτούν. Γύρισα πάλι προς την Τζούλι και τηΜιράντα. «Τι έλεγα;» «Για τον εαυτό σου, φυσικά» είπε η Μιράντα. Είναι η έξυπνη της παρέας, με χιούμορ που τσακίζει κόκαλα.