Το νεκρό αγόρι

12 είχα μιλήσει σε κανέναν από την οικογένεια Φίαρ. Και να που το χέρι μου ξαφνικά έχει ιδρώσει και δυσκολεύομαι να κρατήσω το στιλό, όσο θυμάμαι… όσο σκέφτομαι την Ντί­ να Φίαρ κι όλο το σκοτάδι που έφερε μαζί της. Και τον καημένο τονΜπλέιντ. Τον όμορφό μουΜπλέιντ. Πώς μπορούσα να ξέρω πως θα τον είχα για τόσο λίγο; Πώς μπορούσα να ξέρω πως θα πέθαινε με τέτοιον φριχτό τρόπο; Πρέπει να σταματήσω. Τα δάκρυά μου μουτζουρώνουν τη σελίδα. Και κρατάω τόσο σφιχτά τώρα το στιλό. Θέλω να το μπήξω… να το μπήξω… να το μπήξω…