Το νεκρό αγόρι

11 ποτέ . Νομίζω πως θα έτρωγα μεγάλη φρίκη αν διάβαζε κανείς τι σκέφτομαι πραγματικά και μάθαινε πόσο αλλό­ κοτη είμαι. Για αυτό έχω το τετράδιο κλειδωμένο και το κλειδί σε μια αλυσίδα γύρω από τον λαιμό μου. Προσωπικό. Μακριά. Εσένα λέω. Δηλαδή δε νομίζω στ’ αλήθεια πως είμαι αλλόκοτη. Απλώς δεν ταιριάζω με την υπόλοιπη οικογένειά μου. Εί­ ναι όλοι τους τόσο δυναμικοί και φιλόδοξοι και παίρνουν τόσο σοβαρά τη ζωή, ενώ εμένα μου αρέσει κυρίως να περνάω καλά. Ξανά ουφφ . Είναι τόσο σύντομη η ζωή. Το έχω μάθει από την καλή. Ξέρεις τι εννοώ, Ημερολόγιο. Μόνο εσύ ξέρεις. Κανείς άλλος δεν ξέρει την αληθινή ιστορία. Κανείς δε θα το πίστευε. Από τότε που πέθανε ο Μπλέιντ, η ζωή μου είναι σκέτη θλίψη. Και φόβος. Δε νομίζω πως θα γίνω ποτέ ξανά το χαρούμενο, αστείο άτομο που αγαπούσε τη διασκέδαση. Φίλοι και γονείς προ­ σπαθούν απεγνωσμένα να με βγάλουν από τη μαυρίλα που νιώθω. Πώς μπορούν όμως να τα καταφέρουν; Ποτέ δε θα γίνει αυτό. Ήμασταν τέλειοι οι δυο μας, οΜπλέιντ κι εγώ. Τέλειοι… από την πρώτη εκείνη νύχτα που γνωριστήκαμε. Δεν ήταν τέλεια εκείνη η νύχτα, Ημερολόγιο. Είχα πέσει πάνω στην Ντίνα Φίαρ εκείνη τη νύχτα. Όλη μου τη ζωή έμενα στο Σέιντισαϊντ και ποτέ δεν