Το νεκρό αγόρι

10 φτάνουν μέχρι τους ώμους μου. Δεν είμαι ούτε πολύ ψηλή ούτε πολύ κοντή ούτε πολύ παχιά ούτε πολύ αδύνατη. Έχω καλό χαμόγελο, αν και τα δύο μπροστινά μου δόντια πε­ τάνε λίγο. Η φίλη μου, η Τζούλι, λέει ότι τα μάτια μου είναι το καλύτερο χαρακτηριστικό μου, γιατί είναι τόσο στρογγυλά και σκούρα και σοβαρά. Μένω στο ίδιο σπίτι στην οδό Μπανκ, δύο τετράγωνα από το εμπορικό κέντρο του Σέιντισαϊντ, όλη μου τη ζωή. Οι γονείς μου κι εγώ είμαστε μόνο. Η Τζένιφερ, η μεγα­ λύτερη αδελφή μου, μετακόμισε στο Λος Άντζελες για να γίνει σεναριογράφος. Η Τζεν είναι το ταλέντο της οικογένειας, μέχρι στιγμής όμως τον περισσότερο καιρό κάνει τη σερβιτόρα σε ένα φαστφουντάδικο με τάκος στο Γουέστγουντ. Νομίζω πως περισσότερο γράφω εγώ παρά εκείνη, ξέρω όμως πως μια μέρα θα αλλάξει η τύχη της. Είναι πολύ έξυπνη και προ­ χωρημένη, και πάντα τα καταφέρνει. Δεν ήμασταν ποτέ πολύ δεμένες η Τζεν κι εγώ, μάλλον γιατί είναι σχεδόν έξι χρόνια μεγαλύτερη από εμένα. Μπο­ ρούσα όμως να της μιλήσω για πράγματα που με απασχο­ λούσαν. Πάντα δηλαδή. Και μου λείπει πολύ. Μιλάμε στο FaceTime πού και πού, δεν είναι όμως το ίδιο. Υπάρχει κάτι σαν αμηχανία, ίσως γιατί η Τζεν νιώθει πως είναι κοντά έναν χρόνο στο Λος Άντζελες και κανείς δεν έχει δείξει ενδιαφέρον για τα γραπτά της. Κι είναι από εκείνους που σιχαίνονται την αποτυχία. Δε με νοιάζει αν δε δει κανείς τα δικά μου γραπτά, Ημερολόγιο. Η αλήθεια είναι πως δε θέλω να τα δει κανείς