Το νεκρό αγόρι

9 1 Να με λοιπόν, αγαπημένο μου Hμερολόγιο, έτοιμη πάλι να σου εκμυστηρευτώ. Έτοιμη να βγάλω τα εσώψυχά μου, όπως κάνω πάντα, μόνο σε εσένα. Εδώ μόνο μπορώ να ανοίξω την καρδιά μου και να μιλήσω για όσα πραγματικά νιώθω. Πόσα στιλό με έχουν βοηθήσει να μοιραστώ την ιστορία μου με εσένα; Πόσες νύχτες έχω αποκοιμηθεί με το κεφάλι γερμένο πάνω στις ανοιχτές σου σελίδες, με το χέρι να κρατάει ακόμη το στιλό, λες και θα μπορούσα να γράψω τις σκέψεις μου στον ύπνο μου; Φυσικά, οι γονείς μου δεν καταλαβαίνουν γιατί περνάω τόσες ώρες σκυμμένη πάνω στο γραφείο μου, γράφοντας τη μια αράδα μετά την άλλη, ξεγυμνώνοντας την ψυχή μου, ενώ θα μπορούσα να κάνω ένα σωρό πράγματα για να διασκεδάσω. Εσύ όμως καταλαβαίνεις, φιλαράκι. Ουφφ… Εντάξει. Να αρχίσουμε σήμερα με μερικές λεπτομέ­ ρειες; Αφού είναι καινούριο αυτό το ημερολόγιο, θα αρχί­ σω από την αρχή. Είμαι η Κέιτλιν Ντόνελι. Είμαι δεκαεφτά, στην τελευταία τάξη του Λυκείου Σέιντισαϊντ. Δεν είμαι και τόσο χάλια. Θα ’λεγα πως είμαι εφτάρι. Έχω μάλλον ωραία, ξανθωπά κυματιστά μαλλιά, που