Το νεκρό αγόρι

26 Ο Μπλέιντ έφερε το χέρι στην πλάτη μου καθώς περ­ πατούσαμε. Φάνταζε τελείως φυσιολογικό. Σαν να περπα­ τούσαμε χρόνια μαζί. Αναρωτήθηκα αν ένιωθε κι εκείνος το ίδιο. Περάσαμε την οδό Ντιβίζιον και το λύκειο, με το κιτρι­ νωπό φως του φεγγαριού να αντανακλάται στα σκοτεινά του παράθυρα, και προχωρήσαμε προς τα σπίτια που βρί­ σκονταν απέναντι από το πάρκο Σέιντισαϊντ. Για τι μιλούσαμε; Ούτε που θυμάμαι, Ημερολόγιο. Μι­ λούσαμε για το σχολείο. Η οικογένεια του Μπλέιντ είχε μετακομίσει στο Σέιντισαϊντ το περασμένο φθινόπωρο κι εκείνος πήγαινε στο Ακάντεμι. Είναι το ιδιωτικό λύκειο στην άλλη πλευρά της πόλης. Μιλούσε για το παλιό του σπίτι στο Σέικερ Χάιτς και πόσο τον είχε πειράξει που άφη­ σε τους φίλους του από εκεί. Έλεγε ότι έπαιζε συνθεσάιζερ και κιθάρα, και ότι ήταν σε ένα τζαζ κουαρτέτο στο σχολείο. Ήταν σχεδόν σίγουρος ότι θα έμπαινε στο Όμπερλιν. Ήταν άρρωστος όμως ένα εξάμηνο και δεν μπορούσε να αποφοιτήσει με την υπόλοι­ πη τάξη του τον Ιούνιο. Του είπα ότι με είχαν δεχτεί στο κολέγιο Μίντλμπερι στο Βερμόντ, εκεί που πήγαινε και η αδελφή μου η Τζεν. Οι γονείς μου όμως δεν είχαν καταφέρει ακόμη να μου βγάλουν φοιτητικό δάνειο. Είπα ότι είχα δοκιμάσει να πά­ ρω την Υποτροφία Δημιουργικής Γραφής, αλλά υπήρχε πολύ μεγάλος ανταγωνισμός. Δεν τα είχα καταφέρει. Έστρεψε τα φοβερά εκείνα γκριζοπράσινα μάτια πάνω μου. «Σου αρέσει να γράφεις;»