Το νεκρό αγόρι

25 Ένευσε καταφατικά. «Πώς σε λένε οι φίλοι σου; Τάμπι;» Ένευσα κι εγώ. «Ναι. Τάμπι με λένε. Πώς το βρήκες; Απίστευτο. Σου το είπε μήπως κάποιος;» Τα μάγουλά του ρόδισαν. «Όχι βέβαια. Σου το είπα. Έχω ταλέντο στη μαντεψιά ονομάτων». Έσκυψα πάνω από το τραπέζι και τον κοίταξα με νόημα. «Και σε τι άλλο έχεις ταλέντο, Μπλέιντ;» Ανασήκωσε τους ώμους. «Πώς είναι στ’ αλήθεια το όνο­ μά σου;» «Κέιτλιν». «Το φαντάστηκα. Αυτό θα έλεγα μετά». Μερικά λεπτά αργότερα, ύστερα από λίγο πρώτης τά­ ξεως φλερτ, είπα γεια στις δυο φίλες μου και βγήκα από το εστιατόριο μαζί του. Πού θα πηγαίναμε; Ιδέα δεν είχα. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι ύστερα από λίγα μόλις λεπτά, ένιωθα φοβερά άνετα μαζί του. Κάτι παραπάνω από άνετα. Μου άρεσε σίγουρα πολύ και ήθελα να είμαστε μαζί. Αυτό είναι άραγε ο έρωτας με την πρώτη ματιά; Δύσκολο να το πιστέψεις, όμως πέρασε πραγματικά από το μυαλό μου η ερώτηση καθώς βγαίναμε στη ζεστή βραδιά του Απρίλη, με μια απαλή, δροσερή αύρα να χαϊδεύει τα μάγουλά μου, που έκαιγαν, τα αρώματα από τα τσίζμπερ­ γκερ του Λέφτις να πλημμυρίζουν την ατμόσφαιρα και ένα φωτεινό μισοφέγγαρο στον μαβή ουρανό. Ξέρω, ξέρω. Σαν χαζορομάντζο ακούγεται. Μερικές φο­ ρές όμως η ζωή μιμείται εκείνη την περίεργη, εξωπραγμα­ τική ευτυχία που βλέπεις συνήθως μόνο στην τηλεόραση. Κι αυτή ήταν σίγουρα μια από αυτές τις φορές.