Το νεκρό αγόρι

23 ναι, το βλέμμα του ήταν καρφωμένο πάνω μου. Ήταν κάπως νόστιμος. Φορούσε μαύρη μπλούζα κάτω από το ανοιχτό κόκκινο φούτερ με την κουκούλα. Μια τούφα σκουροκάστανα μαλλιά έπεφτε στο μέτωπό του. «Δεν τον ξέρω» είπα. «Εκείνος πάντως νομίζει ότι σε ξέρει » είπε η Μιράντα. Κοίταξα πιο προσεκτικά. «Όχι. Δεν τον έχω ξαναδεί. Δε νομίζω να πηγαίνει στο Σέιντισαϊντ». «Ούτε που έχει βλεφαρίσει» είπε η Τζούλι. «Μπορεί να θέλει να κάνετε διαγωνισμό βλέμματος». «Θα το μάθω» είπα. «Δεν κολλάω». Έδωσα μια σκουντιά στο παχουλό μπράτσο της Μιράντα. Εκείνη σηκώθηκε υπάκουα για να περάσω. Η Τζούλι έφερε το χέρι στο στόμα. Το κάνει συχνά. Σοκάρεται πολύ εύκολα. «Αλήθεια θα πας να του μιλήσεις;» «Σιγά το πράγμα» μουρμούρισα. Πέρασα ανάμεσα από τα δυο κορίτσια που κάθονταν εκείνη την ώρα στο τραπέζι απέναντί μας και πήγα να βρω τον κύριο Κόκκινο Φούτερ. Είχε φοβερά γκριζοπράσινα μάτια, που γούρλωσαν όταν τον πλησίασα. Έβαλα τα χέρια στη μέση. «Έι» είπα. «Πώς πάει;» Ανασήκωσε τους ώμους. «Όχι κι άσχημα». Είχε ωραίο χαμόγελο και ένα μικρό λακκάκι στο ένα του μάγουλο. «Εμένα κοιτούσες;» ζήτησα να μάθω. Γέλασε πονηρά. «Νομίζεις συχνά πως σε κοιτάζει ο κόσμος;» «Απάντησε σε αυτό που ρώτησα» είπα. «Με κοιτούσες;» Ανασήκωσε ξανά τους ώμους. «Μπορεί». Μου άρεσε ο