Το νεκρό αγόρι

22 Ένιωθα ακόμη το μυρμήγκιασμα στο βραχιόλι μου, σαν να είχε ηλεκτριστεί με κάποιον τρόπο. Έφαγα μερικές πατάτες. Είχαν κρυώσει πια. Στράφηκα στηΜιράντα. «Θα κάνεις πάρτι αποφοίτησης;» Δε με άκουσε. Κοιτούσε ένα τραπέζι κοντά στο μπρο­ στινό μέρος του εστιατορίου. «Πρέπει να κάνει πάρτι ηΜιράντα» είπε η Τζούλι. «Δεν μπορώ να κάνω εγώ. Είναι πολύ μικρό το σπίτι μου». «Θα μπορούσαμε να το κάνουμε στην πίσω αυλή σας» είπα. «Δε θα είναι καν εδώ οι γονείς μου. Θα είναι για δύο βδομάδες στη Νότιο Αφρική, σε επαγγελματικό ταξίδι. Το πιστεύεις ότι θα χάσουν την αποφοίτηση;» «Να κάνουμε τότε το πάρτι στο δικό σου σπίτι» είπε η Τζούλι. «Χωρίς γονείς. Θα είναι τέλεια». Η Μιράντα κοιτούσε ακόμη το τραπέζι μπροστά. Με σκούντησε στον ώμο. «Ποιος είναι εκείνος ο τύπος που σε κοιτάει σαν χαζός εκεί πέρα; Τον ξέρεις;» Ακολούθησα το βλέμμα της. Μία σερβιτόρα με μπλε στολή καθάριζε ένα τραπέζι και μου έκοβε τη θέα. «Ποιος τύπος;» «Τον βλέπεις;» Η Μιράντα μού γύρισε το κεφάλι. «Ο τύπος με το κόκκινο φούτερ με την κουκούλα; Σε κοιτάζει σαν να είναι υπνωτισμένος». «Υπνωτισμένος από την ομορφιά σου» είπε η Τζούλι. Δεν μπόρεσα να καταλάβω αν έκανε πλάκα. Κατάφερα τελικά να δω τον τύπο, που καθόταν μόνος του σε ένα μικρό, τετράγωνο τραπέζι στην άκρη της καρέ­ κλας, χωρίς να δίνει καμία σημασία στο φαγητό του. Και