Το νεκρό αγόρι

20 Ένευσε καταφατικά. Τα ίσια, μαύρα της μαλλιά κύλησαν στο μέτωπό της. Άφησε τον καρπό μου για να τα σπρώξει πίσω. «Δε… δε νομίζω» είπα. Γέλασα. Πλάκα έκανε; Έπιασε τη σακούλα με τα τσίζμπεργκερ με το άλλο χέρι. «Σε έχω δει στο εμπορικό, Κέιτλιν» είπε. Κούνησα το κεφάλι. «Ναι. Δουλεύω στο Cineplex με­ ρικά απογεύματα». Γύρισα και έριξα μια ματιά στην Τζού­ λι και τη Μιράντα, που παρακολουθούσαν από το πίσω μέρος του εστιατορίου. «Καλύτερα να πάω στις φίλες μου. Τα λέμε, Ντίνα». Τα κουκουβαγίσια μάτια της καρφώθηκαν στα δικά μου. Ήθελα να γυρίσω και να φύγω, ήταν όμως σαν να με κρα­ τούσαν εκεί. «Μερικές φορές βλέπω πράγματα» είπε. «Με­ ρικές φορές ξέρω πράγματα για κάποιους». Δεν ήξερα πώς να απαντήσω σε αυτό. Μία σερβιτόρα που κρατούσε έναν δίσκο γεμάτο τσίζμπεργκερ πάνω από το κεφάλι της προσπάθησε να περάσει ανάμεσά μας. Το χρησιμοποίησα σαν δικαιολογία για να ξεγλιστρήσω. Κού­ νησα το χέρι στην Ντίνα και έφυγα. Για κάποιον λόγο ένιω­ θα ένα μυρμήγκιασμα στον καρπό μου, εκεί που είχε πιά­ σει το βραχιόλι μου. Η Μιράντα σηκώθηκε για να περάσω στη θέση μου. Κάθισα και πρόλαβα να δω την Ντίνα Φίαρ να βγαίνει από το εστιατόριο, με τα μακριά μαλλιά να ανεμίζουν πίσω της. «Από πότε την ξέρεις;» ρώτησε η Τζούλι. «Δεν την ξέρω» είπα. «Κόντεψα να τη ρίξω κάτω κι αρχίσαμε να μιλάμε».