Το μυθιστόρημα του Παρθενώνα: Σελάνα

ΣΕΛΑΝΑ 15 έβγαζε από τα σπλάχνα της. Και την ημέρα εκείνη των Μεγάλων Διονυσίων ένα ακόμη θαύμα είχε γεννηθεί μπρο­ στά στα μάτια τους. Μαία ή μαιευτήρ –ο ποιητής δεν είχε πρόβλημα με τη διάκριση των φύλων– ο Σοφοκλής. Η Αντιγόνη του, αν και την άλεσαν τόσοι φιλόσοφοι, τόσοι συγγραφείς και τόσοι σκηνοθέτες, στέκει ακόμη στα πόδια της. Διόλου εύθραυστη η παρθένα πριγκίπισσα. Ο Σοφοκλής καθόταν δίπλα στον Ηγέτη, κι εσύ που καθόσουν τρεις κερκίδες παραπάνω παρατήρησες ότι σε όλη τη διάρκεια της παράστασης έμεινε ακίνητος. Τόσο ακίνητος, που σου ’ρθε να πας να τον σπρώξεις για να δεις αν είναι ζωντανός. Ήταν σοφός ο Σοφοκλής. Ήξερε το καθήκον του απέναντι στη δημοκρατία. Τι άλλο να κάνεις μετά την Αντιγόνη ; Το μόνο που σου μένει είναι να στήσεις τον εαυτό σου, ως ανδριάντα του εαυτού σου, όσο είσαι ακόμη εν ζωή, κι αν οι μεταγενέστεροι αποδειχθούν αντά­ ξιοί σου, θα μιμηθούν το πρωτότυπο για το μετά θάνατον αντίγραφό σου. Μάτια κουκουλωτά, βλέμμα βαθύ, χρώμα υπογάλανο και εκ βαθέων σκοτεινό, καθότι στραμμένο προς τα βάθη της ψυχής του, όπου κοιμόνταν οι στίχοι του, περιμένοντας το φιλί του για να αναστηθούν – φωνή αργόσυρτη για να απολαύσει την προσωδία της, ακόμη κι όταν ζητούσε κρα