Το μυστήριο του μαύρου αλόγου (Σέρλοκ Χολμς, ο μεγάλος ντετέκτιβ)

ράξει που εδώ και δέκα λεπτά τρέχουμε ασταμά- τητα. «Αυτό δε μ’ αρέσει, Μπομπ. Δε μ’ αρέσει καθό- λου! ΟΣέρλοκ δεν έχει αρρωστήσει ποτέ όσο καιρό τον ξέρω». Επιτέλους φτάνουμε στην οδόΜπέικερ. Από μα- κριά βλέπω την κυρία Χάντσον. Στέκεται στην πόρ- τα του 221Β. Η σπιτονοικοκυρά και πιστή οικονόμος του Σέρ- λοκ περιμένει ανήσυχη. «Τι συνέβη; Τι έπαθε;» τη ρωτώ. «Θα σας τα πει μόνος του. Ελάτε!» Και μ’αυτά τα λόγια η κυρία Χάντσον μάς οδηγεί απ’ τη σκάλα στον πρώτο όροφο. Ο Σέρλοκ φοράει σκούρα κόκκινη πιτζάμα και από πάνω τη μεταξωτή του ρόμπα. Κάθεται ανή- μπορος στην αγαπημένη του πολυθρόνα, που την έχει σπρώξει κοντά στο παράθυρο που βλέπει στην οδό Μπέικερ. «Χολμς, πώς είστε; Δε μου φαίνεστε και πολύ κα- λά» λέω στον καλύτερο ντετέκτιβ του κόσμου. «Αχ, Γουάτσον, καλέμουφίλε. Χαίρομαι πουήρθα-