Το μπλουζ της πεταλούδας

13 Τ Ο Μ Π Λ Ο Υ Ζ Τ Η Σ Π Ε Τ Α Λ Ο Υ Δ Α Σ θρωπά και παραπαίοντα, με ράχες κυρτές από το βάρος της καταδίκης σε ισόβια θλίψη, περιφέρονται άσκοπα με μόνη υποχρέωση να μοιράζονται την ίδια αξιοθρήνη- τη μοίρα μιας ζωής που μετά βίας τους ανήκει. Απωθούν τα βλέμματα – κανείς δεν θέλει τη δυστυχία στις απο- σκευές του. Δεν κρατούν τίποτα, τα χέρια κρέμονται άπραγα. Μόνη τους περιουσία, ένας χάρτης της χαμένης πατρίδας και μια ατζέντα γεμάτη νεκρούς. Στο μυαλό μου έρχεται η μπάσα φωνή του Leonard Cohen στο «Almost Like the Blues». I saw some people starving there was murder, there was rape their villages were burning they were trying to escape i couldn’t meet their glances i was staring at my shoes it was acid, it was tragic it was almost like the blues it was almost like the blues… Η πόρτα ανοίγει απότομα. Οι σκέψεις μου σκορπίζουν σαν τα φύλλα στο καλοκαιρινό μελτέμι. «Καλημέρα, αφεντικό. Έξω βράζει ο τόπος. Το ερκο- ντίσιον ακόμη να το φτιάξουν;» «Ακόμη». Βάζει καφέ μ’ έναν αδέξιο τρόπο που μου τη δίνει στα νεύρα. Κάθεται απέναντί μου. Φοράει ένα καρό, πολύχρωμο πουκάμισο που δεν θα το διάλεγε ούτε τυ-