Το μπλουζ της πεταλούδας

17 Τ Ο Μ Π Λ Ο Υ Ζ Τ Η Σ Π Ε Τ Α Λ Ο Υ Δ Α Σ μουντός στη μολυσμένη ατμόσφαιρα. Είναι η παρέα μου. Τον βλέπω καθημερινά μπροστά μου, σχεδόν είκοσι χρό- νια. Μου υπενθυμίζει ύπουλα τη δική μου στασιμότητα. Δεν έκανα στη ζωή μου αυτά που ήθελα. Δεν βαριέσαι. Τουλάχιστον δεν έχω τίποτα να χάσω. «Όσο πιο ψηλά ανέβεις, από τόσο πιο ψηλά θα πέσεις» μου είχε πει κάποτε μια πόρνη που τη βοηθούσα στη χάση και στη φέξη να κολλήσει τα τελευταία της ένσημα πριν από τη σύνταξη. «Αφεντικό, μέσα Ιουλίου και δεν έχουμε πει ακόμη τίποτα για άδειες. Τι θα γίνει; Έχω πάρει λιγότερες κι από όταν ήμουν στο κολέγιο». «Δεν θυμάμαι να πήρες καμιά άδεια όταν ήσουνα μέσα». Με κοιτάζει στραβά, ξεφυσάει με παράπονο, αλλά δεν καταθέτει τα όπλα. «Αν δεν πάω τώρα διακοπές σε κανένα νησάκι, να γνωρίσω κανένα καλό μωρό, ν’ αποκατασταθώ κι εγώ, πότε θα το κάνω; Στην ηλικία σου;» «Τέτοια λέγε κι αν πάρεις ποτέ άδεια, γράψε μου». «Γιατί δηλαδή, επειδή ατύχησες εσύ στον γάμο σου πρέπει εγώ να μην προσπαθήσω;» «Ως γνωστόν, ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα…» «Άσε, ρε αφεντικό! Είπα κι εγώ ότι θα μας πεις τί- ποτα καινούργιο». «Κάτσε, μη βιάζεσαι, έχει και συνέχεια. Λίγο καιρό αργότερα σκάει άλλος έρωτας και σκοτώνει τον γάμο για να πάρει πίσω το αίμα του προηγούμενου. Κι αν