Το μόνο της ζωής τους ταξίδι

ΤΟ ΜΟΝΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥΣ ΤΑΞΙΔΙ 19 Όπως και κάτι ακόμα: ότι μπορείς να σκοτώνεις ανθρώπους χωρίς όπλο, χωρίς ξιφολόγχη. Δίχως ούτε καν ένα άγγιγμα. Ότι μπορείς να σκοτώσεις κάποιον και μόνο με την απουσία σου. Με τη σιωπή σου. Ότι έτσι μπορείς ακόμα και τον εαυτό σου να σκοτώσεις. Να τον σκοτώνεις κάθε μέρα, κάθε νύχτα. (Το τσαλακωμένο σεντόνι και το ιδρωμένο μαξιλάρι το πρωί σημαίνει ότι κάτι έζησες στον ύπνο σου. Ότι κάπου πήγες. Κά- που αλλού ταξίδεψες ‒ χωρίς να το θέλεις). Αλλά κάτι τέτοια, φαντάζομαι, είναι προβλήματα μιας ζωής ειρηνικής. Όχι μιας ζωής εν πολέμω. Εκεί τα πράγματα είναι πιο απλά. Και πολύ πιο κόκκινα. Αιμάτινα. Εσύ αυτό το γνωρίζεις καλά. Πολύ καλύτερα από μένα. Έγραψα ένα βιβλίο για τον φόνο σου. Του έδωσα τον τίτλο Είμαι όσα έχω ξεχάσει . Θυμάσαι; Υποτίθεται ότι ήσουν ο παππούς μου αλλά δεν μπόρεσα ποτέ να σε πω παππού. Μόνον: ο πατέρας του πατέρα μου . Για χρόνια, μονάχα δύο πράγματα ήξερα για σένα: ότι σε δολοφόνησαν το 1944. Κι ότι είχες κάνει στρατιώτης στη Μι- κρασιατική εκστρατεία. Ο γιος σου, στις ελάχιστες εκείνες φορές που μιλούσε για τον πατέρα του, για τη Μικρά Ασία μιλούσε. Όχι για τη δολο- φονία. Όμως ακόμα και για τη συμμετοχή σου σ’ εκείνη την εκστρατεία, τίποτα δεν ήξερε.