Το μόνο της ζωής τους ταξίδι

ΤΟ ΜΟΝΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥΣ ΤΑΞΙΔΙ 21 Ο φόνος; Η εκστρατεία και η καταστροφή; Ναι· ίσως. Όμως εγώθέλωνα ξεκινήσωαπό αλλού: θυμάσαι τι έγραφα στο Είμαι όσα έχω ξεχάσει ; Ότι το 2014 πρόλαβα εν ζωή την ενενηνταοχτάχρονη ανιψιά σου, τη Σωτηρία. Κόρη του δικού σου μεγάλου αδερφού. Εκείνη μου διηγήθηκε πως στα νιάτα σου έκανες ό,τι μπορούσες για να αποφεύγεις τις αγρο- τικές εργασίες. Κρυβόσουν για να διαβάσεις, μου είπε. Υπήρχε ένα εκκλησάκι στο χωριό σας, στον Άγιο Ανδρέα. Ένα παρεκκλήσι, ο Άγιος Αθανάσιος. Εκεί πήγαινες μικρός, μου είχε πει η Σωτηρία, και κρυβόσουν με ένα βιβλίο. Κρυβόσουν για να διαβάσεις. « Η πρόταση αυτή» έγραφα στο Είμαι όσα έχω ξεχάσει «ήχησε στ’ αυτιά μου όπως ένα τραγούδι. Από τις σπάνιες εκείνες στιγμές που σε έναν άγνωστο πρόγο- νό σου αναγνωρίζεις κάτι από τον δικό σου χαρακτήρα, από τον βαθύτερο εαυτό σου». Έπειτα ήταν μια διήγηση της Δώρας, της κόρης σου: φρό- ντιζες να τους φέρνεις, λέει, συστηματικά μια εφημερίδα στο σπίτι (η Ακρόπολη ήταν;) που είχε ένα εβδομαδιαίο ένθετο με ταξίδια σε μακρινούς προορισμούς. Αυτά στο Αγρίνιο της δε- καετίας του ’30. Η Δώρα και ο Κώστας, ο γιος σου, ως μεγαλύτεροι από τη Βιβή, το τρίτο σου παιδί, ξεκοκάλιζαν μαζί σου το ένθετο με τις αφηγήσεις και τις φωτογραφίες από εξωτικούς τόπους. Η Δώρα θυμάται αυτές τις αναγνώσεις σαν βάλσαμο. Ινδονησία, Πολυνησία, Νησί του Πάσχα. Μέρη που εσύ, Νίκο, δεν ταξίδεψες ποτέ.